PS_NyG_2001v048n001p0065_0090

74 IGNACIO JERICÓ BERMEJO infidelidad como pecado termina en algo opuesto a la fe; es decir, en una oposición formal, sea la misma expresa o se interprete a s í18. De esta doctrina se sigue, en primer lugar, lo impertinente que es, para que la infidelidad sea pecado, que el error del hombre fuera positivo y de suyo contrario a los ejemplos de la fe. Si un filósofo fuere guiado sólo desde la naturaleza y nada hubiera oído de la fe, y mantuviera el error de la imposibilidad de que Dios fuera trino en las Personas, no cometería pecado de infidelidad, ya que no se opone voluntariamente a esa fe de la que ha oído. Pero si uno propusiera a un gentil suficientemente que Dios es trino y uno, y éste suspendiera entonces el acto del entendimiento hasta el punto de no consentir ni disentir expresamente, pecaría de infidelidad. Es que no recibe ya la fe y se opone virtualmente a ella. Ocurre así a pesar de no haber error positivo alguno en su mente 19. En segundo lugar, se sigue como falsedad lo que afirman algunos universalmente; es decir, la suficiencia de un error para 18 «Iam vero pro solutione argumentorum notandum est, hoc quod diximus, infidelitatem posse accipi secundum puram negationem, intelligi posse dupliciter. Vno modo ita vt pura negatio neget etiam aptitudinem ex parte subiecti ad fidem: et sic lapides possent dici infideles, et beati qui sunt in patria, qui secundum illum sta- tum iam non sunt apti habere fidem. Alio modo potest intelligi infidelitas negatiue, nam ita vt intelligatur negatio aptitudinis ad fidem ex parte subiecti: sed ita quod respectu obiecti fidei homo se habet negatiue, qui aptus est habere fidem secundum suum statum. Et hoc modo etiam paruuli non baptizati possent dici infideles nega­ tiue. Caeterum quando proponitur alicui homini sufficienter obiectum fidei, tenetur pro tune illam acceptare. Quod si tune dissentii, vel non acceptat, iam infidelitas illius non est dicenda infidelitas negatiue, quia tune iam homo repugnat fidei saltem interpretatiue. Sicut dicimus, quod nauis gubernator negligens nauis summersionem interpretatiue vult: quia cum poterat, et tenebatur subuenire, non subuenit. Ad hunc ergo modum intelligendus est D. Tho. in art. quando ait, quod ratio infidelitatis quae est peccatum, perficitur per hoc, quod quis repugnat fidei, videlicet, repugnantia formali et expressa et interpretatiua». 559. 19 «Ex hac doctrina sequitur primo, impertinens esse ad hoc quod infidelitas sit peccatum, quod homo habeat errorem positiuum et secundum se fidei documen- tis contrarium. Vt v. g. si quis naturalis Philosophus, qui nihil de rebus fidei audiuit, habeat hunc errorem, impossibile est quod Deus sit trinus in personis, ille non pec- cat infidelitatis peccatum: quia non habet voluntariam repugnantiam contra fidem, de qua nihil audiuit. Rursus vice versa si quis gentili sufficienter proponat, Deum esse trinum et vnum, et ipse suspendat actum intellectus non consentiens nec dis- sentiens expresse, quanuis non habeat errorem positiuum in mente: tamen peccat infidelitatis peccatum: quia non recipit fidem virtualiter ei repugnans». 559.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz