PS_NyG_2000v047n002p0359_0406

376 FRANCISCO DE ASÍS CHAVERO BLANCO del hombre a Dios 75. Se podía expresar con una fórmula lapidaría: esse ab alio, esse ad alium. Dios crea al hombre con una aptitud para la bienaventuranza, que como tal es puro don 76. Sólo como habilitas o capacitas ad gratiam 77 o possibilitas ad gratiam 78. Este tema del destino del hombre, su capacidad de Dios y su posibilidad de participarle incide realmente en la pobreza radical del hombre, porque se trata de una positiva ordenación a Dios; ésta no puede ser otra cosa que una simple ferencia, pero que realmente constituye la aspiración más profunda del hombre, en la que se revela como capax et imago Dei, y al mismo tiempo se revela su condición paradójica y su pobreza radical; es finito en su estructura óntica y está orientado al infinito como término absoluto de su interna finalidad en la que únicamente puede saciarse 79. Esta condición paradójica, o incluso si se quiere antinómica, del hombre constituye la apertura a Dios, que Buenaventura tradu­ ce en términos de convenientia para expresar que está creado para Dios 80. Es la intencionalidad constitutiva del espíritu humano y por 75 «Propter haec tria fecit Deus animam rationalem, ut ipsa eum laudaret, ut ipsa illi serviret, ut ipsa in eo delectaretur et quiescere», De Reductione artium ad tbeologiam 14 (V, 323). 76 «Homo enim a natura sua habet aptitudinem ad beatitudinem. Secundum autem importat dispositionem sufficientem, per quam qui pervenit ad beatitudinem, sive sufficientem ordinem ad actum, sic inest homini non per naturam, sed per gra­ tiam, quam sufficienter disponitur ad gloriam, nec sine illa potest sufficere natura», 2 Sent d.19 a 3 q .l, concl. (II, 469). 77 <In homine iusto et bono est tria considerare. Cum enim habeat naturam per gratiam ordinatam , est considerare esse naturae, et ordinabilitate ad gratiam, quae communi nomine, dicitur habilitas et ordinem gratiae sive gratiae ordinationis», 1 Sent d.46 dub 7 (I, 836); cf. 3 Sent d.35 dub 2 (III, 787-788); 3 Sent d.28 a u q.3, concl. (III, 627). 78 Cf. 2 Sent, proem. (II, 5); 1 Sent áAA dub 3 (I, 793). 79 «Nata est anima ad percipiendum bonum infinitum, quod Deus est, ideo in eo solo debet quiescere et eo fruin», 1 Sent d.l a 3 q.2 concl. (I, 41); cf. 1 Sent d.l a 2 q.2 concl. (I, 40); 1 Sent d.15 dub 5 (I, 275); 2 Sent á .19 a 1 q.l concl. (II, 460); 2 Sent ó.25 p.l a u q.l concl. (II, 593); 3 Sent á 35 a u q.6 concl. (III, 806); 4 Sent dA9 p.l a u q.2 concl. (IV 1003). 80 «Haec convenientia in uno extremo ponit inclinationem et indigentiam, in alio quitationem et sufficientiam, quia unum factum est propter alterum-*, 1 Sent d.3 a 3 q.l concl. (I, 39).

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz