PS_NyG_1998v045n002p0333_0358

344 BERNARDINO DE ARMELLADA si la deja indiferente 19. Y hace la aplicación: «Nuestra alma posee inclinación natural a la gracia, y a la gloria, y a otras perfecciones sobrenaturales, en cuanto que son perfecciones máximas. Con todo, no las exige de manera que sin ellas se sentiría en estado violento. Por eso hay que considerarlas como concedidas por Dios más allá de cualquier débito que pueda originarse de la naturaleza (contra las ideas de Bayo y Jansenio). Es por lo que tales perfecciones se dicen y son realmente dones sobrenaturales: sobrenaturalidad que se explica por razón del agente. Como puede verse, Barbieri nos pone de este modo ante la concepción específicamente escotista del apetito natural ontologico, cosa más radical que el apetito elícito 20. 19 Ibid., n. 85; 39a: «Nota 2. quod maxima controversia est in scholis, in quonam consistât supernaturalitas actus et visionis beatae: Thomistae enim confundunt cum capa­ citate subiecti exigentiam naturae, et dicunt illud esse supernaturale quod fit supra talem capacitatem naturalem, sive respectu subiecti et formae et actus, sive respectu agentis. Unde supernaturalitas sumitur turn ex parte subiecti incapacis actus supernaturalis in tota serie naturae, tum ex parte agentis supernaturalis solum valentis introducere talem formam et actum: sic ex P. Gaudentio nostro, qui citat plurimos Thomistas q. 9. dis. 11. Scotistae vero recognoscunt discrimen inter capacitatem subiecti et exigentiam naturae. Nam capacitas subiecti respectu cuiuscumque formae sive naturalis sive supernaturalis est vel naturalis vel violenta vel neutra; neutra autem est, si subiectum est indiferens ad hanc, vel illam formam: violenta, si contra naturam subiecti intro­ d u c iti, ut iactus lapidis sursum: naturalis, si est secundum naturam ipsius: Ad hoc autem, ut supernaturaliter forma, vel actus infundatur in subiecto, requiritur ut talis collatio sit supra exigentiam debitam tali naturae; haec autem exigentia addit ad capacitatem passivam naturae virtutem productivam talis formae naturaliter exac- tae, sive postea proveniat haec forma ab agente extrinseco V. G. a Deo, ab Angelo, a Demone, sive a principiis intrinsecis subiecti tamquam quid necessarium ad esse, vel ad conservari talis subiecti in suo statu naturali; quo acto concursus Dei genera­ lis debitus rebus dicitur naturalis; exigitur enim ab ipsis, ut conserventur in suo statu naturali; dum autem deficit talis forma producenda per virtutem activam agentis, tunc dicitur esse subiectum in statu violento, ut motus lapidis in altum; quando vero inducitur actus, vel forma supra exigentiam talis naturae, tunc dicitur supernaturalis, quia non est debita tali subiecto, et qua carens non dicitur esse in statu violento. Ex quibus inferunt, quod excessus, qui requiritur supra exigentiam naturae ad super- naturalitatem constituendam non respicit exigentiam sumptam pro sola capacitate, et inclinatione subiecti in formam utcumque sibi convenientem , sed ut coniunctam habet aliquam activitatem, vel dispositionem naturalem, ratione cuius ex sua natu­ rali constitutione sibi talis forma, vel perfectio debetur, ut sit, et conservetur in suo statu naturali». 20 Ibid., nn. 85-86; p. 39a-39b: «Id explicatur hoc exemplo: Anima nostra incli- nationem naturalem habet ad gratiam et gloriam , aliaque dona supernaturalia, ut