PS_NyG_1998v045n002p0333_0358

342 BERNARDINO DE ARMELLADA Más adelante, en esta primera parte de su Cursus theologicus, «De Deo uno et trino», en la disputa IV: De incomprehensibilitate Dei, eius cognitione et visione, en la cuestión II, se pregunta si este fin, Dios visto claramente —no la idea natural obtenida por abstracción—, es el «fin natural del hombre»14. A este respecto, enumera tres opinio­ nes diversas: la primera la atribuye a santo Tomás y a los tomistas, según los cuales la visión de Dios de que aquí se trata, es únicamente y en todos los sentidos fin sobrenatural que excluye todo apetito o tendencia natural hacia la misma 15. Por el contrario, Escoto y los escotistas, en lo que toca al aspecto de inclinación, consideran la visión inmediata de Dio s /in natural del hombre, si bien dicha visión en sí misma y partiendo de la realidad de su obtención, es fin sobrenatural. Una cosa es la inclinación y otra la obtención. Hay, por tanto, en la criatura espiritual una tendencia o apetito natural hacia este fin l6. En tercer lugar está la opinión de San Buenaventura, que, según Barbieri, se distingue poco de la de Escoto: la bienaventu­ ranza en común y percibida de un modo confuso es fin natural no solamente en cuanto a la inclinación, sino también respecto a un cierto acto elícito; más en particular y de modo claramente percep­ tible es fin sobrenatural17. (Esta presentación de la opinión del Doc- 14 Ibid., pars I, disp. 4, q. 2, n. 84; p. 38b: «Quaestio II: An Deus clare visus sit fin is naturalis hominis: Ubi de supernaturalitate visionis Beatae [84]. Seraph. Doct. in p. dist. 3 quaest. 1. in ultimo fundam ento (I Sent., d. 3, p. 1, a.un., q. 1, contra 5; I, 68b), dixit hominem naturaliter inclinari in Dei cognitionem, et fruitio- nem; hinc merito ad elucidandam hanc doctrinam, proponitur haec quaestio, cum sit fundamentum ducens in cognitionem aliarum veritatum, quae in sequentibus tra- dentur. Pro explicatione tituli advertitur quaestionem non procedere de cognitione abstractiva Dei, nam certum est naturaliter posse per creaturas cognosci, et superna- turaliter per fidem, ut supra notatum est; sed quaestio procedit de intuitiva, clara, et beata; an scilicet naturaliter, vel supernaturaliter tantum sit finis hominis». 15 Ibid.: «1. Opinio est D. Thomae, et sequacium sustinentium Deum clare visum, seu habitudinem quocumque modo sumptam, scilicet respectu intellectus, et voluntatis esse solum finem supernaturalem, ita ut non possit appetitus naturaliter appetere beatitudinem, visionem et fruitionem Dei: Ad hanc sententiam trahitur Seraph. Doct. a Padre Gaudentio, et Trigoso, sed tantum immerito, ut mox patebit». 16 Ibid.: «2. Opinio est Scoti, et sequacium, beatitudinem quoad naturalem inclinationem esse finem naturalem hominis; quoad attingentiam vero, et assequu- tionem esse supernaturalem». 17 Ibid.: «3. Opinio est Seraph. Doct. parum distans a secunda, qui sustinet beatitudinem in communi, et in confuso esse finem naturalem hominis, non solum

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz