PS_NyG_1998v045n002p0255_0389

EL SOBRENATURAL. VISIÓN MÍSTICO-ESCOTISTA.. 345 Después de estas notas, pasa a la primera conclusión: La visión clara de Dios y la bienaventuranza en común es fin natural del hom­ bre, no sólo en orden al apetito innato, sino también al elícito, aun­ que este permanezca imperfecto e ineficaz21. (Aquí Barbieri, como objetivo del apetito natural, mezcla la «visión clara de Dios» —expre­ sión del escotismo que se refiere a la singularidad concreta del fin último— y la bienaventuranza en común —objeto impreciso de maximas perfectiones, non tarnen illa exigit ita, ut per eorum carentiam ponatur in statu violento. Hinc Deus cum ea confert, dicitur omnino ea conferre supra debi- tum naturae, atque ideo tales perfectiones dicuntur supematurales, et talis super- naturalitas explicatur per ordinem ad agens*; unde ad supernaturalitatem cum capa­ citate subiecti, et exigentia naturae involvunt respectum ad agens supernaturale: et hinc est, quod haec quaestio reducitur fere ad quid nominis. Thomistae enim dicunt supernaturalitatem involvere duplicem respectum, scilicet ad subiecti exigentiam, et ad virtutuem productivam formae supernatualis, vel naturalis, sed modo supernatura­ li, ut visus datus caeco: Idem et Scotistae ex Meldula dist. 6., num. 66 et 71. Not 3- quod Seraph. Doct. parum, vel nihil recedit a superiori doctrina, licet P. Gaudentius conetur totis viribus ostendere maximum discrimen inter sententiam S. Bon. et Scotistarum. Sed frustra. Seraph. Doct. igitur lib. 1, dist. 42, art. 1, quaest. 4 et lib. 2, dist. 18. art. 1, quaest. 2. ad 5. docet quod potentia passiva creaturae, si dicit ordinem ad actum, quem potest viribus naturae habere, tunc dicitur potentia simpliciter, scilicet naturalis absolute; si vero ad actum, quem solum per potentiam divinam potest habere, dicitur potentia secundum quid, et obedientiae, et superna- turalis, ut de trunco fieri vitulum, et de mortuo fieri vivum, et de peccatore iustum: Addit lib. 2, dist. 19, art. 3, quaest. 1, corp. et ad 4. Cum dicitur homo est beatifica- bilis, duo tanguntur nempe aptitudo, et dispositio proxima; secundum primam ratio- nem, scilicet aptitudinem , homo habet aptitudinem secundum naturam suam, et a sua natura, quia naturaliter creatus est ad beatitudinem, et naturaliter habet aptitu­ dinem, et appetitum, licet remotum ad beatitudinem: prout vero importat dispositio- nem proximam, per quam quis venit ad beatitudinem, sive sufficientem ordinem ad actum, sic inest homini non per naturam, sed per gratiam, et hoc dicitur possibile absolute supernaturaliter per ordinem ad agens supernaturale, ut notat lib. 1, dist. 42 cit. praecipue ad ultimum ubi affert exemplum de caeco, in quo cum non sit potes- tas naturalis ad videndum, adest tamen potestas naturalis ad recipiendum, sed per ordinem ad agens superioris ordinis valens dare ei visum: Ex quibus patet, quod doctrina Seraph. Doct. est ipsissima, licet diversis terminis tradita a Scoto, quidquid in contrarium conetur P. Gaudentius, licet alias doctissimus. His positis». 21 Ibid., n. 87; p. 39a: «1. Conci. Visio Dei clara, et beatitudo in communi est finis naturalis hominis, non solum in ordine ad appetitum innatum, sed et elicitum licet imperfectum, et ineficacem. Est S. Bon. lib. 4, dist. 43, quaest. 5 ad 6 et d. 49. art. 1, quast. 2 et lib. 2, dist. 19. art. 3, quaest. 1, corp. et dist. 1(2)2. dub. 3, et dist. 3 8 et 39. cit. in primo fundam ento. Et clare lib. 1, dist. 3, art. 1, quaest. 3, cit dist. 8, art. 2, quaest. 2, ad arg ...