PS_NyG_1996v043n001p0283_0352

UNIDAD Y REFLEXIÓN 343 21. REINTERPRETACIÓN DEL CONCEPTO DE ANALOGÍA El tema merecería analizarse ampliamente, pero estimo que, dado el planteamiento aquí seguido, se puede indicar brevemente lo fundamental. Eckhart insiste en que de las cosas y de los entes, por una parte, y de los predicamentos, por otra, ha de hablarse de modo muy distinto. Los diez predicamentos de la tradición aristotélica no son entes, sino géneros del ente, con excepción del primero de ellos, la sustancia, que es en verdad ente. (En la cuestión aristotéli­ ca de la distinción entre sustancia primera y sustancia segunda no entra Eckhart directamente). Los nueve predicamentos restantes «no son entes, sino del ente propiamente..., son entes sólo análogamen- distinctio, ut dictum est supra. Igitur deus est distinctissimum ab omni et quolibet creato» (LW, /. c., 9-12). «Practerea secundo sic: nihil tam distans a quolibet quam eius oppositum. Deus autem et creatura opponuntur, ut unum et innumerum opponuntur numero et nume­ rato et numerabili. Igitur nihil tam distinctum ab ente quolibet creato» (l. c., 490,1-3). «Tertio sic: omne quod indistinctione distinguitur, quanto est indistinctius, tanto est distinctius; distinguitur enim ipsa indistinctione. Et e converso, quanto distinctius, tanto indistinctius, quia distinctione sua distinguitur ab indistincto. Igitur quanto dis­ tinctius, tanto indistinctius; et quanto indistinctius, tanto distinctius, ut prius. Deus autem indistinctum quoddam est quod sua indistinctione distinguitur, ut ait Thomas p. I, p. 7, a. 1 in fine. Est enim deus pelagus infinitae substantiae et per consequens indistinctae, ut ait Damascenus» (l. c., 490,1-10). «Rursus vero et hoc notandum quod nihil tam unum et indistinctum quan deus et omne creatum. Ratio est triplex, ut prius in opposito» (l. c., 11 s.). «Primo, quia nihil tam indistinctum quam ens et esse, potentia et actus eiusdem, forma et materia. Sic autem se habet deus et omne creatum» (l. c., 491,1 s.). «Secundo sic: nihil tam unum et indistinctum quam constitutum et illud ex quo, per quod et in quo constituitur et subsistit. Sed, sicut dictum est, numerus sive mul- titudo, numeratum et numerabile ut sic ex unitatibus constituitur et subsistir. Igitur nihil tam indistinctum quan deus unus aut unitas et creatum numeratum» (l. c., 3-6). «Tertio sic: nihil tam indistinctum ab aliquo quam ab ilio, a quo distinctione ipsa indistinguitur. Sed omne numerosum sive creatum sua distinctione indistinguitur a deo, ut dictum est supra. Ergo nihil tam indistinctum et per consequens unum. Indis­ tinctum enim et unum idem. Quare deus et creatum quodlibet indistincta. Ad hoc est illud Rom. 11: “ex ipso, per ipsum et in ipso sunt omnia”» (l. c., 7-11). «Patet igitur primum principale, quod scilicet sapientia est una, sicut hic dicitur: cum sit una * (l. c., 12 s.).