PS_NyG_1993v040n002p0239_0263

260 BERNARDINO DE ARMELLADA Con una terminología más claramente escotista se expresa en el Direc­ torio Teològico explicando lo que es el último fin: El objeto de la fruición (gozo absoluto) tiene razón de fin último. Este objeto es Dios o la esencia divina, que se dice objeto libre , porque en tanto posee esa razón de fin último de la naturaleza creada («est fruibile a natura creata»), en cuanto libremente quiere hacerse objeto de fruibilidad, y no en cuanto es fruible absolutamente. Por otra parte esta fruición (o gozo definitivo) creada es finita (no sólo en razón de la finitud del hombre —sujeto— que la recibe, sino) también por la determinación libre o querer del mismo objeto (volun­ tad de Dios)90. 16. Eleuterio Albergoni91 da un compendio de la doctrina escotista en que, si bien es de notar la claridad y concisión, no se encuentra ninguna enseñanza que sobrepase la mera exposición de principios y conclusiones comunes al sistema. Niega, pues, el carácter sobrenatural de la relación entre la forma o perfección y el sujeto que la recibe92 y afirma el «apetito natural» a la beatitud suma y en particular93. 17. Juan P. Palanterio 94 comenta los cuatro libros de las sentencias siguiendo fielmente a Escoto. Es idéntica su terminología en lo que se refiere a la naturalidad de la potencia pasiva95 y no varía su doctrina 90. «Objectum fruibile habet rationem ultimi finis, tamen principalis ratio est, quod objectum dicatur fruibile, vere est Deitas ac divina essentia, quae dicitur objectum liberum: quia et non quantum fruibile est. Haec fruitio creata est finita: quia terminatur secundum quod placet objecto ipsi fruibili et hic est locus ubi collocantur diversae mansiones in coelo...» (.Directorium Theologicum , pp. 292-293). 91. Eleuterio AJbergoni (t 1636) dedica al Cardenal Sarnano (Constancio Boccafuoco) su Resolutio doctrinae scoticae , Patavii 1593. Cfr. SBARABLIA, t. 1, p. 239b; HURTER, t. 3, col. 645. 92. «...cognitionem supernaturalem, quae cognitio homini supernaturalis est, non per comparaiionem intellectus possibilis ad notitiam actualem in se, quam recipit (intellectus enim possibilis quacumque cognitione naturaliter perficitur, ad quamlibetque intellectionem naturaliter inclinatur) sed per comparationem intellectus ad agens a quo recipit...» ( Resolu­ tio ... Q. 1 Prol. fol. 6b). «Etsi natura humana ex puris naturalibus est immediate susceptiva beatitudinis, non tamen ex puris naturalibus est sufficienter activa ad Deum beata visione videndum; anima enim mea non potest ex sua natura facere Deum sibi praesentem in ratione objecti moventis. Ideo homo ex puris naturalibus beatitudinem consequi minime potest» (.Ibid. 1.4, dist. 49, q. 11; fol. 12la). 93. «Si de appetitu naturali voluntatis, qui est naturalis ejus inclinatio ad suam perfectio- nem, sit sermo, nulli dubium est voluntatem tali appetitu appetere beatitudinem in universali et in particulari necessario. Fieri enim nequit quin voluntas inclinetur ad suam propriam perfectionem et summe; summa enim naturae inclinatio est ad summam perfectionem, sum- maque voluntatis perfectio est beatitudo» {Ibid. , L. 4, dist. 49, q. 9). 94. Juan Pablo Palanterio (t 1606) fue profesor de teología en la Universidad de Ferrara. Entre sus obras se encuentra Lectura in quatuor libros Sententiarum , Regii 1593. Cfr. SBARA­ GLIA, t. 2, p. 110b; H ü RTER, t. 3, col. 373. 95. «At si ad agens supernaturale comparetur, respectu cujus ponitur in potentia obe- dientiali, hoc modo licet capax sit intellectus, nihilominus eget doctrina supernaturali ad perfectam sui ultimi finis cognitionem habendam» ( Lectiones aureae ..., Lib. 1, lect. 2; p. 6).

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz