PS_NyG_1989v036n002p0195_0372

ROGER BACON: SUS IDEAS EXEGETICAS 225 tas ignorantes— , desfiguraron el texto, que ya no puede considerarse de Jerónimo: Sed tertio prababiliter potest eligi, et solutione dignum, quod beatus Hieronymus in originalibus super textum ponit aliam literam, quam nos habemus in Bibliis antiquis et novis. Et ideo aliam translationem edisserit et exponit juxta Hebraican veritatem, praeter hoc quod simul ponat translationem Septuaginta, quatenus videatur qualiter editio Septuaginta discordet ab Hebraica veritate, adjungens autem transla- tiones aliorum, ut magis elucescat ventas Hebraica quam exponit. Et quo videtur quod cum Hieironymus suacn ibi exponat translationem, quae non est illa quam tenemos in Bibdiis, id est quod illa editio qua utimur non est Hieronymá; sed ut habeatur ved aliqua oompdlatio, vel ailia transilatio, quaecumque sit illa <Opus Minus: Brewer, 343). Bacon, ferviente partidario de la «hebraica veritas», encuentra que la misma se ha ido perdiendo en la historia del último milenio, a pe­ sar de los esfuerzos de algunos doctores, como Casiodoro y Rábano Mauro (Brewer, 344). Considera que la situación ha llegado a un ex­ tremo insostenible, y que se impone una decisión drástica: Quod autem correctio sit necessaria, probo per corruptionis magnitu- dinem. Et quoniam violentius et periculosius erratur in textu Dei quam textu Philosophiae, ideo convertam linguarum potestatem ad corrup- tionem textus sacri, ut pateat necessitas eorum, propter corruptionem infinitam exemplaris vuilgatá quod est Parisiense. Et Deus novit, quod nihil tam valida indigens correctione potest Apostolicae Sedi praesen- tari sicut haec corruptio infinita (Opus Maius, III: Bridges I, 77). 2. Insuficiencia de las correcciones existentes Bacon conocía los trabajos de corrección que se intentaban, sobre todo en las dos órdenes más importantes: dominica y franciscana. Sin embargo, el remedio le parecía peor que la enfermedad, porque estas correcciones eran anárquicas, no estaban avaladas por estudios serios y críticos, y porque conducían a «lecturas personales» que a su enten­ der, débísn prohibirse52. En primer fugar critica a su propia orden: Et in hoc aggravatur haec corruptio, quod quilibet corrigit pro sua vo­ lúntate. Nam quilibet lector in ordine Minorum corrigit ut vult; et 52. Cfr. F. A. G asquet , a. c., 95 ss.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz