PS_NyG_1987v034n003p0411_0423

416 CELINA A. LERTORA MENDOZA vel divisionem potest fieri, et hujus multiplicatio potest esse causa alia; vel est loqui de infinítate virtutis intensive et ad operandum, et sic quanto magis unita. Ad aliud dicendum, quod possumus loqui [du- pliciter]: virtus enim uno modo idem est quod essentia rei ordinata ad opus, alio modo species vel similitudo speciei. Sic igitur possumus loqui de multiplicatione virtutis extra se, et sic quanto magis multi- plicabilis tanto [quia] magis infinita, verum est de multiplicatione spe­ ciei essentie, et in hac manet unitas essentie vel virtutis que est es- sentialis, et hec multiplicatio non repugnat unitati essentie virtutis in se, que quamvis una sit, nichilominus multiplicabilis et manens una in essentia, multiplicabilis dico secundum speciem...» ( Quaest. supra Li- brum de Causis ; ed. Steele, Fs. XII, 88). 2. Cuestiones sabre la duración Bacon entendió perfectamente el problema subyacente a una pre­ dicación general de infinitud, porque seguía la definición boeciana de eternidad, que supera la mera dimensión de perduración en el ser en base a la idea de la plena identidad permanente 7. En ese sentido sólo Dios tiene un absoluto presente, todos los seres creados son de algún modo sucesivos, aunque no con sucesión temporal. En este texto lo di­ ce muy bien: «Alio modo accipitur infinitum per negationem finiti, et sine extensione quantitativa, quod finem et corruptionem non habet; et dicitur infini­ tum non per privationem terminorum quantitatis, sed per negationem corruptionis et non esse. Et hoc potest esse vel a parte ante est post, et sic aetemitas increata dicitur infinita; vel a parte post tantum, et sic aetemitas creata, quae est aevum, dicitur infinita; et sic infinitum potest esse totum simul, et non est inconveniens; sed primo modo in- conveniens est» ( Opus Tertiumy c. 2; ed. Brewer, 194). Pero aún podría objetarse que en el caso de una infinitud creada a parte ante y post, no habría diferencia con la eternidad. Contesta Bacon con una precisión muy importante, y que demuestra su claridad de ideas en este punto: la diferencia radical entre eternidad y eviter- nidad no está en la infinitud o no de la duración, sino en el hecho de que la eternidad coincide con la esencia, es una duración intensiva y no extensiva. En cambio las duraciones creadas son extensivas siempre, 7. Cfr. las Quaestiones supra Und. Primae Phit. Aristotelis ( Met . XII); Ed, S teele , Opera hactenus inedita, Fase. VII, Oxford 1926, 244.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz