PS_NyG_1983v030n003p0419_04340410

LA OMNIPOTENCIA DIVINA SEGUN ROGER BACON 433 cognosci causa prima quam cognoscendo quid non est. De alia parte pro- positionis, quomodo alia recipiunt influentiam, patens erit post (Quaest. supra Lib. de Causis; ed. Steele, Fs. X II, pp. 85-86). Tenemos, por ultimo, una única cuestión sobre un atributo divino que no refiere el argumento a la potencia. Es la pregunta si Dios es grande. El termino hace referencia inmediata a la cantidad, y por tanto se cuestiona si la magnitud puede predicarse de la divinidad. Por otro lado, hay textos sagrados y antiguas máximas de los santos y doctores que afirman la grandeza divina. Bacon soluciona esto de un modo se­ mántico: cuando se dice que Dios es grande, usamos de una metáfora física para significar algún atributo divino en grado positivamente infi­ nito, como la potencia, que se identifica con la misma esencia. Este texto es muy claro en cuanto a dicha identificación: Séptimo queritur utrum deus sit magnus. Et videtur quod sic; per aucto- ritatem philosophorum et etiam catholicorum dicentium: 'deus magnus im- mensus est*, et hujusmodi. Contra: quod nullum habet accidens non habet magnitudinem, quia magnitudo quantitas, primum nullum habet accidens, ergo etc. Ad hoc, dicendum quod duplex est magnitudo; est enim que- dam magnitudo quantitativa cujus passiones sunt finitum et infinitum, que per divisionem in continuis, et appositionem in discretis causatur, et hec est magnitudo substantie, et non virtutis vel potentie, et hec est acci­ dens. scilicet quantitas, et talem non habet primum; alia est magnitudo non quantitativa, que non est per appositionem vel divisionem finita vel infinita, et talis est magnitudo potentie et virtutis, et talis magnitudo inest primo, unde deus est magnus per potentiam quam habet, que potentia per ydentitatem sui cum essentia infinita est (Quaest. supra Und. Primae Phil. Arist. [Met. X / / ] ; ed. Steele, Fs. V II, p. 60). Todo este desarrollo teorico está al servicio de una finalidad ético- religiosa. Del conocimiento de la existencia de un ser supremo infinito y omnipotente, se deduce su condición de creador y señor del universo y de todas sus creaturas9. Por tanto es justo que la creatura racional 9. Dice en el Opus Tertium: «Probavi igitur quod nullus sapiens potest negare Deus sit causa prima, ante quam non est alia, quia semper fuit, et semper erit; habens infini- tam potentiam, et infinitam bonitatem, et sapientiam infinitam, qui creavit omnia, et gubernat, et cuilibet rei tribuit sue bonitatis influentiam secum- dum quod capax est; qui est unus solus, extra quem non est alius; qui est benedictus in sécula seculorum» (De Terda Paris Moralis Philosopbiae;

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz