PS_NyG_1983v030n003p0419_04340410

432 CELINA ANA LERTORA MENDOZA multo, diviso et indiviso, quoniam multum et divisum nomine habitus de- signantur, tamen secundum rem sunt privationes respectu unius et indivi­ si. Similiter contingit habitum ipsius primi designan nomine privationis, quod patet per hoc quod est infinitum quoniam ipsum non cognoscimus nisi per privationem, scilicet conditiones suorum effectuum, cognoscendo scilicet quid non est, quia ipsum via positionis in sua puritate et infiní­ tate essentiae complete cognoscere non possumus (Quaest. supra Lib. de Causis ; ed. Steele, Fs. X II, pp. 84-85). A continuación tenemos un texto que resume todas las objeciones y sus respuestas. No tiene nada de especial ni original, pero lo consig­ namos porque aquí se responde a las observaciones desde una pers­ pectiva metafísica no aristotélica, conforme aisladamente ya hizo varias veces, como tuvimos ocasión de ver. La doctrina general que se des­ prende de este párrafo es la siguiente: potencia infinita es aquélla capaz de producir un efecto salvando una distancia infinita, como es la distancia óntica entre no-ser y ser, en la creación. Por tanto la poten­ cia divina es infinita. Esto signica perfección y no imperfección. Es perfección con respecto al fin, pues no tienen un fin ad extra al cual se ordene, y éste es un sentido positivo y no negativo de «infinito». Significa perfección también con relación a la forma porque toda for­ ma finita se ordena a un fin, pero es más perfetco lo que no se ordena a nada distinto de sí mismo, ni tiene nada limitante fuera de sí. Es perfección con respecto a su misma significación, pues sólo lingüísti­ camente el término es negativo, no en la realidad a que se aplica. Queritur utrum virtus media sit infinita. Et arguo sic: conditiones nobi- liores debentur cause quam causatis, set causa prima est nobilissima, et nobilior est conditio finita quam infinita. Contra: illius est virtus infinita cujus est dissolvere distantiam infinitam; hec est virtus cause prime, sicut patet in opere creandi, quare ejus virtus est infinita. Et hoc concedimus. Quod obicis, 'virtus ejus est virtus completa, completum et fiinitum idem’, dico quod completio duplex. Dico enim quod virtus cause prime est com­ pleta completione finali, non completum rei ad melius ordinabile, et quod sic completum non est finitum. Quod obicis 'conditiones nobiliores etc/, dico quod finitas in creatis conditio nobilior est quam infinitas, non tamen simpliciter nobilior, cujus ratio est quia creata ordinantur ad finem, ideo finitas in creatis nobilior conditio est, tamen in eo quod non ordinatur ad finem non oportet. Quod obicis, 'privatio’ non est ita nobilis sicut habitus, et infinitas est 'privatio*, dico quod licet infinitas [in] creatore significe- tur nomine privationis, tamen habitus est verissimus, neque potest aliter

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz