PS_NyG_1976v023n001p0003_0043

L A F E , C AU S A FO RM A L DE LA J U S T IF IC A C IO N . 31 toda la tradición bíblica y patrística, polariza en torno a sí, com o virtud rectora, el dinamismo de las demás virtudes teologales y mo­ rales. La razón es simple: la fe es fundamentalmente conocim iento sobrenatural de D io s 91; es una virtud cognoscitiva. Corresponde al entendimiento dirigir la actividad humana hacia un fin concreto a través del conocim iento previo del mismo: nada se quiere o se intenta alcanzar si previamente no es conocido. Tratándose del fin sobrenatural, corresponde a la fe y no a la sola razón humana el conocerlo, el orientar y dirigir el dinamismo humano para llegar a alcanzarlo92. La fe es en este sentido, según Sto. Tomás, «natu- raliter prima v ir tu s »93. La fe precede «in ordine naturae» (natura- liter, in esse) a las virtudes m ora les94, a la virtud de la pen itencia9S, a la esperanza96 y a la misma ca rid ad 97. La fe, com o hábito y com o acto, es siempre «prior naturaliter» en relación a las demás vir­ tudes Es en consecuencia la primera virtud de la vida sobrena­ tural 99. La prioridad de la fe no es consecuencia de una referencia exte­ rior hacia las otras virtudes, sino por algo que todas ellas poseen en común: el estar radicadas en la fe, com o el edificio está soste­ 91. «Illius est dirigere cuius est in finem ordinare. Sed ordinare in finem con- tigit dupliciter: vel ostendendo finem , vel inclinando in finem; ...in finem osten- dendo dirigit fides, et inclinando dirigit caritas... et ideo fides et caritas dicuntur dirigiré intentionem universaliter in omnibus» (II Sent., 41, 1, 1 Corp.). 92. II-II, 10, 4 ad 2. «In fide sunt duo, scilicet cognitio et aenigma, vel obscuri- tas, sive imperfectio. Fides autem habet dirigere non ratione obscuritatis, sed ra- tione cognitionis» (II Sent., 41, 1, 1 ad 5). 93. «Aliquid potest dici prius altero et tempore et natura. Tem pore quidem om- nes virtutes sunt simul, quia simul divinitus infunduntur; sed secundum naturam ordo virtutum pensandus est ex actibus. Actus autem fidei consistit in cognitione veri, quam praesupponit affectio boni, quae exigitur in omnibus aliis virtutibus, et ideo fides, quantum ad id quod fidei est, prior est omnibus aliis virtutibus secundum naturam» (III Sent., 32, 2( 5c. Cf. II-II, 4, 7c; in Rom., 1 lect. 6, n. 108). 94. I ll, 7, 3 ad 1; III Sent., 33, 1, 4 ad 1; IV Sent., 14, 1, 2, sol. 2c. 95. IV Sent., 14, 1, 2, sol. 2 ad 4. 96. II-II, 17, 7; M I , 62, 4; III Sent., 23, 2, 5 ad 4et ad 3. 97. II-II, 4, 7 ad 4-5; HI Sent., 23, 2, 5 ad 5; ib„ 23, 3, 1 ad 1. 98. «Fides praecedit alias virtutes et ex parte obiecti, et ex parte potentiae et ex parte habitus. Ex parte quidem obiecti non propter hoc quod ipsa magis ten- dat in suum obiectum quam aliae virtutes in suum obiectum ; sed quia suum obiec- tum naturaliter prim o movet quam obiectum caritatis et aliarum virtutum. Quod patet, quia bonum nunquam movet appetitum nisi moveat intellectum ... Sed ve- rum ad hoc quod moveat intellectum , non indiget aliquo motu appetitus: et inde est quod actus fidei naturaliter est prior quam actus caritatis; et similiter etiam habitus, quamvis tempore sit simul, cum fides sit formata; et eadem ratione po- tentia cognoscitiva est naturaliter prior quam affectiva. Fides autem est in cog­ noscitiva; quod patet ex hoc quod proprium obiectum fidei est verum, non autem bonum » (Ver., 14, 2 ad 3). 99. M I 62, 4; II-II, 4-7; 162, 7 ad 3; II Sent., 5, 3 ad 5; III Sent., 23, 2, 5; 26, 2, 3, le; Ver., 14, 2c; ib. ad 1-2; 14, 3 ad 4.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz