PS_NyG_1976v023n001p0003_0043

14 JE SU S M. LECEA c ) La última razón a favor de la necesidad de una preparación activa del hombre a su propia justificación se desprende de la ana­ logía con la generación sustancial35. No puede ser recibida una fo r­ ma nueva en un sujeto si éste no está previamente dispuesto para recibirla; en el instante mismo en que la disposición es perfecta la nueva forma es recibida y se produce la alteración del su jeto res­ pecto a su estado anterior. La justificación del pecador que es una regeneración del estado de pecado a la gracia cae también dentro de esta «lex naturae» conservando lógicamente algunas caracterís­ ticas propias debidas a la naturaleza espiritual del hombre y a la acción de la gracia divina, causa de toda justificación y de la mis­ ma preparación humana a ella. Porque no conviene olvidar que en las obras que contienen el pensamiento maduro del Angélico es una convicción definitivamente adquirida que en la misma preparación humana a la justificación Dios previene con su ayuda toda acción de la libertad del hombre. «P o ssum u s p e r n os resu rgere a p c c c a to , qu ia d icit "su rg e, et illum in a- b it te C h ristu s” ? R e s p o n d e o : d icen d um est, q u o d ad iu stifica tion em im p ii d ú o requ iru n tu r, scilice t lib erum a rb itrium co o p e ra n s ad resur- gen dum et ipsa gratia. Et ce rte h o c ip sum h ab et lib erum a rb itrium a gratia p ra ev en ien te » 36. La prioridad de la gracia divina en todo el proceso de justifica­ ción del hombre y la analogía establecida con la generación sustan­ cial de los seres materiales motivan a mi m odo de ver el que To- homo in ultimum finem dirigitur et ab eo avertitur praecipue per voluntatem , non solum necessarium est quod hom o exteriori actu a peccato recedat, peccare desinens, sed etiam quod recedat voluntate, ad hoc quod per gratiam a peccato resurgat» (CG, III, 158. Cf. I-II, 113, 3 ad 3; ib., 4c). 35. Véase en especial I-II, 113, 1 y 7. Cf. M. Fi.ick, o . c ., 41-48. 36. Iti Eph. 5, lect. 5, n. 300. «E t ideo quod hom o convertatur adDeum, hoc non potest esse nisi Deo ipsum convertente. H oc autem est praeparare se ad gra­ tiam, quasi ad Deum converti: sicut ille qui habet oculum aversun a lumine solis per hoc se praeparat ad recipiendum lumen solis, quod oculos suos conver- tit versum solem. Unde patet quod h om o non potest se praeparare ad lumen gratiae suscipiendum , nisi per auxilium gratuitum Dei interius moventis» (I-II, 109, 6 c). «Agens infinitae virtutis non exigit materiam, vel dispositionem mate- riae quasi praesupositam ex alterius causae actione. Sed tarnen oportet quod secundum conditionem rei causandae, in ipsa re causet materiam et dispositionem debitam ad formam . Et similiter ad hoc quod Deus gratiam infundat animas, nulla praeparatio exigitur quam ipse non faciat» (I-II, 112, 2 ad 3). «Conversio hominis ad Deum fit quidem per liberum arbitrium , et secundum hoc homini praecipitur quod se ad Deum convertat. Sed liberum arbitrium ad Deumconverti non potest nisi Deo ipsum ad se convertente...» (I-II, 109, 6 ad 1).

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz