PS_NyG_1974v021n003p0381_0407

DIONISIO CASTILLO CABALLERO 401 nis et ¡n firm is ¡n firm u s ”— , y q u e c o n tie n e u n a n o ta d e fin u ra p s ic o ­ ló g ic a c a ra c te rís tic a : “Nam si sanus debiliter vivat, facit eos exemplo suo carnales: si vero inñrmus recuset inflrmorum remedia, facit eos pusil- lanimes, innuens, quod aut velit, eos sim iliter facere, aut non cupiat eis, ut melius ftat illis...” 61. 3. S en tid o realista y equ ilib rad o d e la vida relig io sa El o p ú s c u lo p re s u p o n e , p o r ú ltim o , c om o p rin c ip io fu n d am e n ta l d e c om p re n s ió n h um a n a , la a firm a c ió n y la a c e p ta c ió n d e un sano re a lism o y un s e n tid o e q u ilib ra d o en la in te rp re ta c ió n d e la v id a re ­ lig io s a . L a s im p le le c tu ra d e l D e s e x a lis S eraph im p o d ría p ro d u c ir la im p re s ió n d e un fa ls o id e a lis m o b o n a v e n tu ria n o , d a d a s la s v irtu d e s q u e se e x ig e n p a ra s e r p re la d o . S in e m b a rg o , n a d a m á s c o n tra rio a su in te n c ió n . P re c is a m e n te a la b a s e d e c u a n to a firm a s o b re las re la c io n e s e n tre p re la d o y s ú b d ito s s e e n c u e n tra el p re s u p u e s to d e la a c e p ta c ió n d e un a u té n tic o re a lism o h um a n o . A e s te re s p e c to , c re em o s d e s um o in te ré s s u b ra y a r el m o tivo q u e a d u c e , y a d e s d e el c om ie n z o , p a ra ju s tific a r la n e c e s id a d d e la o b e d ie n c ia en lo s m ism o s p re la d o s h a s ta lle g a r al S um o P o n tífi­ c e , V ic a rio d e C ris to y c a b e z a d e to d a la Ig le s ia . S e fu n d am e n ta , p o r c ie rto , en el re c o n o c im ie n to d e la lim ita c ió n ra d ic a l del h om ­ b re , q u e se e x p e rim e n ta in c a p a c ita d o p a ra a u to g o b e rn a rs e con la d e b id a r e c titu d 62. 61. Ibid., c. 5, n. 2: V III, 140b-141a. C fr. Ibid., c. 3, n. 4: V III, 136b. 62. “Quia vero tales difficile est reperiri, ideo paucis convenit vive- re absque obedientiae iugo; ideo et qui aliis praesunt, ut melius et cau- tius agant, necesse habent aliis subesse, a quibus regantur usque ad sum­ mum omnium Pontificem, qui vic«Christi caput est totius Ecclesiae m ili- tan tis” (Ibid., c. 1, n. 3: V III, 132b). Desde esta perspectiva, la obediencia religiosa, por parte del prelado, podría interpretarse como un servicio, una ayuda prestada a Cristo en el súbdito para promover “su” autogobierno (del súbdito) en orden a la salvación. Creemos que esta visión presupone el concepto bonaventuria­ no de “vertibilitas” de la creatura, por la que es incapaz de un autogo­ bierno perfecto. L a obediencia vendría a superar esa deficiencia. Pero siempre en proporción a la medida en que “cada” persona sea incapaz de autogobernarse. En la comunidad, el prelado tendría por misión “co­ nectar” esas voluntades particulares, ayudándolas a realizarse “personal­ mente” dentro de aquélla. Nuestra interpretación no es ajena a una lectura profunda y “mo­ derna” del pensamiento bonaventuriano. Remitimos, para constatarlo a la cuestión cuarta del De perfectione evangélica. Particularmente quere-

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz