PS_NyG_1974v021n001p0003_0130

1 1 2 TRASCENDENCIA E INMANENCIA DE DIOS EN S. BUENAVENTURA A firm ar la posib ilidad del conocim ien to comp rehensivo de Dios por parte del espíritu humano, sería hace rle igual o superio r a El: “ ...ta n tum vel plus e st esse Deum quam com p reh en d e re D eum ” ®. El Doctor Seráfico, siguiendo en esto el p rincip io , de an tiqu ís i­ ma tradición filosófica, o p e ra ri s e g u itu r e s s e , ind ica que d icha a fir­ mación llevaría im p líc itam en te la infinitud ope ra tiva y substancial de la crea tu ra, la conven iencia de adecuac ión e igualdad de ésta con Dios. Y esto ha quedado negado al h ab la r de la absolu ta tras ­ cendenc ia divina en relación a toda realidad creada: pugna con la concepción de D ios y de la c re a tu r a 63. M an ifestación — ocultam iento: una nueva forma de tensión d ia ­ léctica, en la que se in te rp re ta la inm anencia trascenden te de Dios en la dimensión noética humana. La infinitud de Dios es la razón última de su trascendenc ia noética, en el conocim ien to comp rehensivo por parte del hombre. S im p lic idad e infinitud vuelven de nuevo a exp lica r d ia lé c tic a ­ mente esta in tim idad al en tend im ien to humano y, a la vez, su tras ­ cendencia: “ S im p licita s au tem d iv ina e sap ien tiae, sicu t prius o s ten - sum est, c o n iu n c ta est in fin ita ti; e t id eo, lic e t p o ssit a c re a - tu ra a ttin g i e t ap p reh en d i, nun qu am tam en p o te st a c r e a - tu ra com p reh en d i ve* cir cum s c r ib i” 62. Scient. Chr., q.6, opp. 4: V, 32a. Este principio es aceptado en ibid., ad 4: V, 35b. “ Comprehendere aliquid est piene illud capere; pie­ ne autem capere infinitum non est nisi per actum infinitum ; actus au­ tem infinitus esse non potest, nisi sit virtus infinita; nec virtus potest esse infinita, nisi pariter et substantia infinita...” (Ibid., f.7: V, 34a.) Aunque en esta cuestión trate de un problema teológico — “Utrum anima Christi comprehendat ipsam sapientiam increatam”— , las razones que se aducen suponen validez para nuestro tema. 63. “ ...Non sic est de comprehensione infiniti, quae im plicai infini- tatem in actu, et per hoc in substantia et virtute; quod nullo modo ad- mittit aliqua creatura, nec per gratiam nec per gloriam” (Ibid., q.7 ad 12: V, 41b). Cfr. Ibid., ad 16: V, 42a. Contra esta adecuación entre creatura y Dios se pronuncia repetidamente: cfr. Ill Sent., d.14, a.l, q.2, ff. 3.4: III, 299b; Ibid., c et ad 1.2.4: III, 300a-301b; Ibid., q.3 ad 3.4: III, 305a; Bre- vil., p.4, c.6: V, 247a; Coll. Io., c.l, co ll.l: VI, 536b-537a; Comm. Le., c. 10, n.39: VII, 265a. 64. Scient. Chr., q.6 ad 9: V, 36a. Cfr. IH Sent., d.14, a.l, q.2 ad 2: III, 301b; Myst. Trinit., q.4, a.l ad 14: V, 83b. Para una mejor interpre­ tación del porqué esta intimidad entre “ patencia-ocultam iento” de Dios,

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz