PS_NyG_1973v020n003p0401_0566

554 TRASCENDENCIA E INMANENCIA DE DIOS EN S. BUENAVENTURA ven tura d is tingue una dob le m oda lidad de causa lidad fina l, según se tra te de un fin is ultimus — fin is s in e fine, fin is status — , o de un fin is sub fine — term inus — 127. Es en esta pe rspectiva donde se titú a el tema de consumma- tione. En efecto , sólo se dan dos modos de se r realmente existen ­ tes, ha a firm ado S. Buenaventura, como a rranque de su con cep ­ ción m e ta fís ic a m. Podemos p regun ta rnos ahora, ¿en qué re lación de finalidad, de o rdenación te le o log ic a se encuen tra el fin ito res­ pecto al In fin ito? No duda en a firm a rlo : “ Bonum increa tum est fi­ nis, et bonum crea tum est ad fin em " m. D ios es el ve rdade ro y el ún ico fin ú ltim o que re la tiviza a to ­ da crea tu ra , po r noble que sea ésta. D ios es ens p ro p te r s e ; la crea- tu ra en s p ro p te r aliud, ú ltim am en te p ro p te r Deum. Y, puesto que los aspectos de fin y de bien se re lacionan on to lòg icam en te , de ahí que concluya lóg icam en te a firm ando a Dios, como bonum p e r e s ­ sentiam , y a la crea tu ra , como bonum p e r participa tionem . De d icha a firm ac ión se desprenden a lgunas consecuencias fundamentales. Por una parte, ún icamen te D ios — q u od est p ro p te r s e bo ­ num — puede ser ob je to de ve rdade ra fruitio 130 y, en razón de su m isma trascendencia , sólo hacia El puede esta r rad ica lm en te o rien ­ tada toda rea lidad fin ita : “ ...cum enim summe bonus sit, non potest aliquid facere nisi bonum, et ita non potest tacere nisi rem ad se ordina- tam”m. 127. “Sicut dlcit Philosophus: Idem est finis et propter quod. Finis autem dupliciter est. Uno modo finis ultimus qui propriissime est finis, in quo est status: alio modo finis sub fine, qui dicitur proprie terminus. Sic et propter quod diversificatur; unde uno modo excludit finem, alio modo non, ut dicit Magister” (I Sent., d.l, dub.15 resp.: I, 45a). Cfr. II Sent., d.15, a.2, q.l c et ad 1: II, 382b-383a. 383b; Myst. Trinit., q.4, a.l ad 3: V, 82a. 128. Decem. pra.ee., coll. 2, n. 3: V, 511a. 129. Ill Sent., d.29, a. un., q.2, f.4: in , 641a. “ ...nullacreatura est finis ultimus...” (Tract, transe., a.l, supplem. ad art. 1: Ed. Halcour p. 81. 130. Este tema, clásico en el pensamiento cristiano, es estudiado por S. Buenaventura en varias ocasiones; cfr. I Sent., d.l per totam: I, 29a- 45b, principalmente en a.3, q.2: I, 39a-41b; III Sent., d.29, a. un., p.2 c: III, 642a. 131. I Sent., d.43, a. un., q.3 c: I, 772a. “ ...bonitas est in rebus et or­ do per relationem ipsorum ad summum bonum, a quo est omne bonum...; ad illud enim solum stat ultima resolutio in redeundo, in quo est prima origo in exeundo, ut manifestum est” (I Sent., d.42, a. un., q.l, f.4: I, 746b-747a); cfr. Myst. Trinit., q.4, a.l ad 3: V, 82a y nota siguiente.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz