PS_NyG_1970v017n003p0269_0299

E N R IQ U E R IV E R A D E V E N T O S A 281 O tro aspecto de la cu e stió n de la p e rso n a en la filo so fía esco- tis ta so b re el que no se ha llam a d o su ficien tem en te la a ten ción se re fie re a la a c titu d de D u n s E s c o to ante la perfección positiva que m u ch o s creen n e c e s a ria p a ra que la n a tu ra le z a in d iv id u a l llegue a c o n s titu irs e en p e rso n a . L a o b je c ió n del m ism o c o n tra d ic h a p e r­ fe c c ió n p o s itiv a , fu n d a d a en el p r in c ip io teo lóg ico : "quod non est assumptum non est sanatum” , ha sido re co g id a p o r am igo s y ad v e r­ sa rio s . L o s p rim e ro s p a ra m a n ten e r la te sis e sco tista de la dob le n egación . L o s c o n tra rio s , p a ra m in im iz a r todo lo p o sib le esa e n ti­ dad p o s itiv a , tra n s fo rm a d a a lo la rg o de lo s s ig lo s en un "modas substantialis", m e ram en te te rm in a tiv o . P e ro no se ha ten ido en cuen ta lo que ju z g am o s u n a de la s r a í­ ces de l p ro b lem a : la dependencia de toda en tid ad re spe cto de la p e rso n a d iv in a . E n la s Cuestiones Cuodlibetales h a llam o s este p r in ­ c ip io , m u y ilu m in a d o r en toda la m e ta fís ic a e sco tista : "Tocia en­ tidad positiva en la naturaleza creada se halla en potencia obedien­ cial para depender de la persona divina»26. A l e x am in a r e l segundo p la n o m e ta fís ic o de la p e rso n a , ad v e rtim o s la im p o rta n c ia que tiene este p rin c ip io . A h o ra n o s p la c e o b s e rv a r que D u n s E s c o to lo u t i­ liz a a q u í p a ra n eg a r ca teg ó ricam en te que la p e rso n a pued a im p li­ c a r algo p o s itiv o sob re el co n te n ido q u id ít a tiv o de la n a tu ra le z a in d iv id u a l. E n u n texto m u y ric o de co n te n ido re sum e D u n s E s c o to su p en sam ien to so b re este p ro b lem a . E n é l a rg u ye c o n tra q u ie n e s a rg um e n tab an , en v ir t u d de u n p a ra le lism o en tre e l in d iv id u o y la p e rso n a , que s i e l in d iv id u o se c o n s titu ía p o r u n a e n tid ad po ­ s itiv a , de l m ism o m odo s e ría n e ce sa rio a d m it ir u n a re a lid a d p o ­ s it iv a p a ra c o n s t it u ir la p e rson a . D u n s E s c o to re fu ta este supu e sto p a ra le lism o p o r c u a tro ra zo ­ nes. N o s in te re sa a h o ra re fle x io n a r so b re la p rim e ra : « P rim o , q u ia tune esset a liq u a en tita s p o s itiv a in n a tu ra h um a n a , quae esset in a s s u m p t ib ilis a V e rb o . P ro b a tio con- seq u en tia e , is t i e n im u ltim a e e n tita ti, q u am a d d it p e rso n a u lt r a s in g u la re , re p u g n a re t c o n tra d ic to rie c om m u n ic a ri, sicu t n a t u ra c om m u n ic a tu r su p p o s ito . Patet, q u ia p e rso n a est in - c o m m u n ic a b ilis e x is te n tia , et ita re p u g n a re t s ib i c o n tra d ic ­ to rie a s s um i... Om n is en tita s p o s itiv a c re a tu ra é aeque est in p o te n tia o b e d ie n tia li re sp e c tu p e rso n a e d iv in a e » 27. 26. C uest. C uodl., c. 19. 19 (ed. BAC), n. 66 , p. 689. 27. Op. Ox., Ili, d. I, q. 1, n. 7 (ed. Vivés), t. 14, p. 21.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz