PS_NyG_1967v014n002p0181_0204

202 LA CO N T EM P LA C IO N E S T E T IC A E N S. B U EN A V EN T U R A La con templación estética bonaven tu riana tiene como m o to r an ­ teceden te la sim patía. S impatía que, como fue dicho ya an te rio r­ mente, procede del vínculo común original existente en tre con tem ­ p lado r y cosa con temp lada. Ambos proceden e im itan a la Unica Causa E jem p la r Infinita. Po r esto el con tem p lado r se encuen tra como repetido , como recreado en la ob ra bella. Recreación o repe­ tición que se produce al v ib ra r a rm ón icam en te la verdad y la uni­ dad del que con temp la con la verdad y un idad de lo contemplado. Esto em pu ja a la in tim idad en tre ambos. La con templación es algo más que conocer simplemente. Es experim en tar. Conocim iento que siente y experimen ta el gozo y la adm iración . La suspensión y a rre ­ bato del afecto que hace aum en ta r el saber sobre lo poseído o con­ templado 53. La contemplación, po r ser conocim iento un itivo experimental, comprom ete a la persona hum ana en todas sus e stru c tu ra s: co rpo ­ rales y esp irituales. En el am o r y en la inteligencia. Y este com­ prom iso , si se tra ta de las ob ras de Dios, alcanza la moralidad . No puede com po rtarse igualmente quien ve a Dios en sus ob ras que quien no le ve. El cam ino de la contemplación, descrito de m il y una m aneras, refleja siempre el m ismo paisaje: pureza de corazón y buena vo lun tad en el que con temp la, p a ra no em paña r la p resen ­ se supra se ipsos elevantes, Deum perspicaciter contemplantur; unde Ricardus de Contemplatione, libro primo: «Contemplado est libra mentis perspicacia in sapien- tiae spectacula cum admiratione suspensa». Serm. de Tempore. Dominic, p. Pente- costem, XIV, Sermo I; t. IX, p. 408a. En el De triplici via (t. VIII, pp. 3-18) San Buenaventura marca claramente la distinción entre meditación, oración y contemplación cristiana. Las dos primeras exigen esfuerzo mental y trabajo lógico de deducciones o ilaciones. «Si autem cognosco Deum per hoc quod est praesens mihi, hoc potest esse tripliciter: aut per hoc quod est praesens mihi in effectu proprio, et tune est con- templatio, quae tanto est eminentior, quanto effectu divinae gratiae magis sentit homo, vel quanto melius seit considerare Deum in exterioribus creaturis». I I Sent., dist. XXIII, a. II, q. Ill; t. II, p. 545. «Omnes creaturae istius sensibilis mundi animum contemplantis et sapientis ducunt in Deum aeternum, pro eo quod illius primi principii potentissimi, sapientis­ simi et optimi, illius aetemae originis, lucis et plenitudinis, illius, inquarti, artis efficienti, exemplantis et ordinantis sunt umbrae, resonantiae et picturae, sunt vestigia, simulacra et spectacula nobis ad contuendum Deum proposita et signa divinitus data...». Itinerarium , c. II, n. 11; t. V, p. 313. No se puede omitir que la tipica prueba bonaventuriana de la existencia de Dios tiene como punto de partida la imagen de Dios en el hombre. Por este motivo, San Buenaventura afirma que laidea de Dios es innata en el hombre. Cf. Quaestio- nes disputatae de Myst. Trin., I, I; t. V, p. 45. 53. «Contemplado enim nihil aliud est quam liberanimi contuitus in divina spectacula per admirationem suspensus». De trip lici via., t. VIII, p. 25, n. 23.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz