PS_NyG_1967v014n002p0181_0204

V IC E N T E M U Ñ IZ 193 titu id a una nueva natu raleza, la hum ana, que tiene existencia y activ idad p rop ia. E sta nueva natu raleza, es, además de algo, al­ guien. Es persona. La na tu ra leza hum ana se constituye en persona po r su trip le p rerrogativa de racional, de actual em inencia y de incom un icab ilidad 28. La n a tu ra leza singular, cuando está do tada de razón, se coloca en un grado de em inencia actual respecto a los demás seres. Y esto, po rque la inteligencia comprende y asume el significado del cosmos y, en consecuencia, no se subo rd ina a él. Todo lo con tra rio . La pe rsona es fin, aunque no abso lu to , de la creación 29. E sta dignidad de la na tu ra leza racional es in tran sfe ­ rible. Incomun icab le a o tro s seres. La persona hum ana se encuen tra siempre en p ro funda soledad. Pero soledad que no es negación, sino em inencia positiva de la natu ra leza hum ana. El alma puede ser considerada como fo rm a o perfección del cuerpo y como imagen de la divinidad. Sin embargo este ser ima­ gen de Dios no es algo accidental al hom bre, sino sustancial. Y con­ 28. «Licet autem anima rationalis compositionem habet ex materia et forma, appetitum tarnen habet ad perficiendam corporalem naturam; sicut corpus orga- nicum ex materia et forma compositum est, et tarnen habet appetitum ad susci- piendam animam». I I Seilt., dist. XVII, a. I, q. II ad 6 ; t. II, 415. «Completio vero naturae requirit ut homo constet simul ex corpore et anima tanquam ex materia et forma, quae mutuum habent appetitum», Brevil., p. VII, c. V; t. V, 269. «Esse unibile convenit animae rationali: aui ergo essentialiter aut accidentaliter; sed non accidentaliter constat, quia tunc ex corpore et anima nonfielet unum per essentiam». I I Sent., dist. I, p. II, a. Ill, q. II; t. II, p. 49a. 29. «Et huius ratio est unio animae et corporis ad unius tertii constitutionem, quod est unum per essentiam et cupi debetur propria operatio secundum quod est unum». I I Sent., dist. XXV, p. II, a. unic., q. VI; t. II, p. 623a. «Persona est individuum intellectualis naturae». I Sent., dist. XX III, a. II, q. III ad 5; t. I, p. 415b. «Proprietas personalis dicit... dignitatem sive nobilitatem naturae rationalis; quae nobilitas non est ei accidentalis, immo simpliciter est omninoessentialis». I I Sent., p. I, a. II ad 1; t. II, p. 107a. «Distinctionem supereminentis dignitatis intelligo illam quae accipitur a proprie- tate digniori. Hoc enim nomen «persona sumptum est a dignioribus; unde non repertur nisi in individuo nobilissimae creaturae, utpote rationalis, et ratione suae nobilissimae proprietatis». I l l Sent., dist. V, a. II, q. II; t. II, p. 28. «Personalis autem discretio dicit singularitatem et dignitatem. In quantum dicit singularitatem, hoc dicit in quantum resultat ex ipsa coniunctione principiorum...». I I Sent., dist. Ill, p. I, q. Ill; t. II, p. 110. «Cum dico persona, intelligo habentem naturam cum proprietate incommunica- bili». I Sent., d. XXV II, a. unic., q. III ad 3, t. I, p. 475b. «Revera privatio illa in persona magis est positio quam privatio». I Sent., dist. XXV , a. II, q. I; t. I, p. 443b.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz