PS_NyG_1963v010n001p0081_0094

S A N T IA G O DE LA CORUÑA 83 el Papa, es el Espíritu Santo, «que procede del Padre y del H ijo y que de una manera peculiar se llama Espíritu de Cristo o Espíritu del H ijo» 8. Por eso hace suya la frase de su predecesor León X I I I que en la encíclica Divinuvi illud llam a al Espíritu Santo «alma de la Iglesia» 9. Según esto, podemos establecer ya estas dos proposiciones: Lo m ístico no anu la ni suprime la actividad hum ana o la libertad in ­ dividual. Lo m ístico supone, sobre esta actividad humana, la direc­ ción eficaz de un principio interno y superior al hom bre: el Espí­ ritu Santo. En consecuencia, el Romano Pontífice hablando de las desvia­ ciones que pueden darse, pone en guardia contra el falso quietismo, que atribuye todo al Espíritu Santo, excluyendo la ayuda que noso­ tros debemos prestarle 10. Igualm en te, por el extremo opuesto, sería un error atribuir a la m era fuerza hum ana lo que es atributo de lo divino n. Tenemos, pues, que la Mystici Corporis relaciona claramente lo m ístico con la actividad sobrenatural del Espíritu Santo. Ahora bien, desde la glorificación de Cristo por su resurrección y ascensión, la aplicación subjetiva de sus méritos se ejecu ta por el Espíritu Santo 12 que continúa la obra de Jesucristo en orden a la edificación del cuerpo de Cristo. Es la m isma encíclica la que afirm a esta doctrina: Ecclesiam superna sua vita vivere iubet, totum eius Corpus divina virtute sua per­ meai, et singula membra... alit ac sustentat». AAS 35 (1943) 218. 8. «...nihil aliud esse nisi Paraclitum Spiritimi, qui a Patre Pilioque procedit, quique peculiari modo Spiritus Christi seu Spiritus Pilli dicitur». AAS 35 (1943) 219. 9. «Quam quidem Iesu Christi Spiritus praesentiam operationemque sapientis- simus Decessor Noster imm. mem. Leo XIII Encyclicis Litteris Divinum illud per haec verba presse nervoseque significavit : Hoc affirmare sufficiat, quod cum Chris­ tus caput sit Ecolesiae, Spiritus Sanctus sit eius anima». AAS 35 (1943) 220. 10. «Nec minus a ventate aberrat periculosus eorum error, qui ex arcana om­ nium nostrum cum Christo coniunctione insanum quemdam, ut aiunt, quietismum deducere conantur ; quo quidem spiritualis omnis Ohristdanorum vita eorumque ad virtutem progressio Divini Spiritus actioni unice attribuuntur, ea nempe seclusa ac posthabita, quae a nobis eidem praestari debet, socia ac veluti adiutrice opera». AAS 35 (1943) 2S4. 11. «Omnem nempe reiciendum esse mysticae huius coagmentationis modum. quo christifideles, quavis ratione ita creatarum rerum ordine praetergrediantur, atque in divina perperam invadant, ut vel una sempiterni Numinis attributio de iis- dem tamquam propria praedicari queat». AAS 35 (1943) 231. »Quandoquidem divi­ num Redemptorem et Ecclesiae membra in physicam unam personam coire et coa- lescere iubent, et dum hominibus divina attribuunt...» (1. c., 234). 12. Cf. Gerardo da Deliceto, Salvezza perfetta e redenzione oggetiva nella Let­ tera agli Ebrei, en Laurentianum, 1 (1960) 417-434; Filippo da Cagliari, Cristo glo­ rificato datore di Spirito Santo, Roma 1961.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz