PS_NyG_1962v009n002p0225_0260

250 LA UNION EUCARISTICA. Sin embargo, todas estas afirmaciones caen por tierra cuando intenta explicar esta permanencia de Cristo en nosotros. Perdone el lector la longitud de la cita que vamos a trascribir, pero es de capital importancia el texto íntegro: «Nam cum Christus ipse vere et per substantiam suam in Sacramento Eucharistiae sit, et per Sacramentum intra ipsum (hominem existât, virtus quaedam ab ipsa Christi substantia emanans in totum hominem et quamlibet eius partem d iffun - ditur qua substantialiter totus homo toti Christo uniri dicitur: non quia tota Christi substantia tota sit in toto homine et qua- libet eius parte (est enim per substantiam hoc modo sub spe- ciebus tantum quamdiu durant), virtus tamen substantiae eius defluxa ab ipsa Christi substantia intra hominem mediis spe- ciebus vere existentis, totam hominem substantiam et quamlibet eius partem recreat atque reficit. Quae quidem substantiae virtus manere optime potest etsi non maneat ipsa corporis Christi substantia... Quo fit ut absente Christi substantia per corrup- tionem specierum non absit haec unio Christi cum toto homine, quia non abest virtus substantiae Christi» m. Según esto, Cristo desaparece al corromperse las especies, no permanece en nosotros sustancialmente. Esto difícilmente se concilia con lo anterior. En los restantes sacramentos era sólo un contacto virtual, y aquí prácticamente se reduce a lo mismo, desaparecidas las especies, ya que sólo queda una «virtus» de la sustancia de Cristo. Pero sigamos razonando. La unión natural, como permanente que es, exige un medio unitivo permanente. No puede ser la sustancia de Cristo, porque desaparece. Es solamente una virtud m. Esta virtud u tram que suam. n atu ram », p. 120, b. «C h ristum qu e ipsum qui in n ob is ca rn aliter m an ere h a u d est d edignatu s», p. 121, a. «D u m utraque n a tu ra C hristi, h um an a scilicet e t divin a in n ob is an im a et corp o re velu t duabus quoque n a tu ris con sta n - tibus, per h o c S a cram en tum vere et su bstan tialiter m an et», p. 161, b. «C u n cto s h om in e s d ign e illius co rp o ri e t san gu in i per E u ch a ristiam com m u n ica n tes sibi un i­ at a c sin gu lariter in un oqu oque eorum p er corp ora lem suam p ra esen tiam n a tu ra - lite r m an eret», p. 167, b. «E rgo n o n ideo qu ia totum C h ristum p er E u ch a ristiam in m e m an en tem h a beam totiqu e C h risti u n ion e n o n sp iritu a li m o d o sed su bstantial! e tiam con iu n ctu s sim », p. 253, b. «S iq u id em qui corp u s eiu s sum im us illius m em bra efficim u r, atque in n ob is C hristus ipse d ign e sum ptu s iu x ta u tram que natu ram su bstan tialiter m an et», p. 324, b. 126. P ag. 238, a-b. C fr. ta m b ié n : «A d ign e qu idem su scip ien te qu um corru ptis sp ecleb u s C hristus recedit, ita co rp o re abest ut vi a c virtu te m an ea t», p. 244, c. 127. «V irtu s en im divin a qu ae in C h risto est, e ffic it ut cu n cta corp oris sui m ystici m em bra etsi ab ipso cap ite d isiu n cta stnt et separata, veriu s de spiritu

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz