PS_NyG_1962v009n002p0225_0260

SANTIAGO DE LA CORUÑA 247 gama de medios de unión puede ser infinita. Es decir, tanto la unión espiritual como la natural admiten múltiples subdivisiones y grados. Por eso, antes de seguir adelante, hay que ver lo que entiende Mendoza por unión espiritual. Según él, por parte del hombre sólo el alma se une 10*. A veces el alma viene designada con el nombre de espíritu, mente, voluntad 105. El otro extremo es Dios 106. En algunas partes habla de Cristo, pero dando a entender que lo considera en cuanto Verbo 107 aunque en otras partes no hace ninguna especificación y menciona a Cristo sin más ws. El medio de unión es la gracia santificante 109. Como con la gracia vienen siempre las virtudes teologales, con frecuencia la llama unión de fe y caridad no. Y como esta unión se realiza inicialmente, de modo ordinario, por el Bautismo, también la designa por el nombre de este sacramento m. Por eso el empeño de Mendoza en distinguir Bautismo y Eucaristía m. Accidentalmente y de paso, contrapone la Eucaristía a la Penitencia 113 y de modo general a todos los otros sacramentos n*. 104. «P e r spiritualem en im u n ion em , an im a », p p. 381, c ; 397, c. 105. V éase la n o ta 55. 106. «P rim um ergo de sp iritu ali disseram us p er qu am un um n os cum D eo e ffici d ixim u s», p. 169, a. 107. «P a rticip a tion ea u e divin ae C h risti n a tu ra e», p. 169, a. 108. P ag. 381, c. 109. (cltaque an im a n ostra, p er gratiam qu ae sp iritualis res est, sponsa fit inm orta lis sponsi u n um qu e cum eo corp u s spiritualiter e fficitu r», p. 170, a. T o d o el ca p itu lo 4 d el lib ro 3 h a b la d e esta u n ión espiritual. 110. «In co rp o ra tio n e spirituali, qu ae fid e et d ilection e fit et spiritualiter tan ­ tum u n it», p. 21, b. 111. «P e r gratiam enim , quam p er fid em e t baptism um assequim ur», p. 169, b. 112. V éase sobre todo los cap ítu los 13, 14, 15 y 16 del libro 5. 113. «F requ en ter en im D eum offen d im u s, scelere au tem a c sceleris p oen a libe­ ra re n os ñeque p oen iten tia ñ equ e labor ñeque ipsa p ecca ti d en u n tia tio p ossu n t nisi C hristi ca rn is e t san guinis virtus id e fficia t. Q uisquís e n im co rp o ris et san guinis C h risti p a rticep s n on est, in m orte e t in teritu perm an et. H um a n a p oen iten tia cessation em in p e cca n d o fa cit, n o n vero m ortem in m orta li n a tu ra ex tin g u it nisi m ysterii virtu s acceda t. C orpu s C h risti o b v itam ipsi in h aeren tem ab h om in e ipsum d ign e su scipiente corru p tion em expellit, veram qu e vitam ei im pertit», p. 387, b-c. 114. «P ra eter alteram etiam com m u n ion em ... com m u n em cum aliis S a cram en - tis», p. 230, b. C fr. tam b ié n : «V id es d iffe re n tiam in ter E u ch a ristiam et alia S a­ cram en ta, et qu are v e re d icitu r reipsa con versio quae p e r E u ch a ristiam fit, spi­ ritu alis v ero quae p er alia S acram en ta », p. 196, c. Y pp. 239, b-c ; 397, c.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz