PS_NyG_1962v009n002p0225_0260

240 LA UNION EUCARISTICA. La unión natural tampoco ha de entenderse como la identidad consustancial que se da entre las tres divinas Personas, ni como la unión hipostática, realizada en el Verbo encarnado ®. Otros han querido ver en esta unión natural unión de imitación, entre los que obran del mismo modo. Y aunque esto es una consecuen­ cia de la unión natural, no la constituye 63. También rechaza explícitamente la informativa, o sea, que Cristo por la Eucaristía haga las veces de nuestra alma. El cuerpo de Cristo tan sólo está informado por su alma, y nuestro cuerpo sólo por nues­ tra alma 6i. Aunque hombre y Cristo se unen «secundum substantiam» no por eso se identifican en la sustancia o en la persona. No se refiere Mendoza a la unión entre el cuerpo del hombre y las especies sacra­ mentales, que se efectúan en el estómago (contacto matemático) 66 ni al contacto virtual de Cristo con los hombres mediante los otros sacramentos 67. En los otros sacramentos Cristo está «secundum vir- tutem», pero en la Eucaristía está también «secundum rem» 6S. Pero de ello no podemos deducir que sea unión cuantitativa ni a modo N equaquam p roferto », p. 125, c. «Ñ eque illorum o p in io est adm itten d a qui ad h a n c n a tu ra lem corp oralem qu e cum C h risto p articip a tion em satis esset a ffirm a n t ipsius C hristi in ca rn a tion em », p. 375, c. 62. «S ed tarnen n on satis a d h u c ab ipsis p ercip i v id eo quo p a rto n atu ra liter u n iri p rop rie d icu n tu r ea qu ae ñeque id en tita ti con su bstan tiali n equ e personali, h o c est, h yp ostatica, u n ita su nt», p. 132, a. A d em ás : pp. 120, b ; 128, c ; 131, b ; 147-148 ; 166, a ; 167, c ; 218, b ; 226, c ; 244, c... 63. «T h e o lo g o s sum m os solam u n ion em am oris, sim ilitu din is et im itation is in ­ ter n o s e t C h ristum ag n oscere... sed h o c n o n ob est n a tu ra lis istius u n ita tis v eri- tati», p. 172, b. 64. «A bsque eo qu oque q u od ipse C h ristu s fo rm a corp oris n ostri su bstantialis sit», p. 217, c. «C orp u s C h risti a n im a sua in form atu r, n ostri qu oque co rp oris an im a n ostra sola est fo rm a su bstantialis», p. 218, b. 65. C fr. c. 21 del libro 3.', p. 229: «Q u om od o C hristus in S a cram en to E u ch a- ristiae per m odum su bstan tiae fid elib u s u n iatu r». Y el cap itu lo siguiente, p. 239: «S o lu tio aliqu ot ob je ctio n u m co n tra assertam su bstan tialem u n ion em p er m od um su bstan tiae». El a d jetiv o «su sta n cia l» lo ap lica a esta u n ión e n m u ch a s p a r te s: pp. 21, b ; 377, a ; 395, c ... 66. «N am p ra eter co n ta ctu m p er species sacram entales, quem m a th em a ticum p lerique h od ie ap p ella n t», p. 229, c. 67. «C um que virtu aliter caetera om n ia sacram en ta C h risto n o s u n ia n t qu an d o e fíe c tu su o n os ta n g u n t», p. 239, b. 68. «C um in caeteris S a cram en tis C hristi h um a n itas solum secun dum virtutem reperiatur, in h o c vero secu n dum rem », pp. 395, b. C fr. tam b ién pp. 230, a ; 232, c. 69. «Q u a re n o n ja m ... im m a n e errasse iu d icem u s d ice n tem co rp o ra lem de qua agim us' con iu n ction em n o n in d igere h a c e x ten siv a qu am ta n top e re necessariam h um a n a ratio e x istim a t qu an titate», p. 217, b.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz