NG200801005

BERNARDINO DE ARMELLADA 218 NAT. GRACIA LV 1/enero-abril, 2008, 193-227, ISSN: 0470-3790 última abstracción, y la naturaleza, abstraída así de sus supuestos, queda fuera de los mismos» 41 . L. Honnefelder en su detallado y profundo trabajo en la obra citada, se expresa de un modo que nos hace más comprensible el alcance metafísico de la ‘última abstracción: «Cuanto más diversos son los modos (o aspectos) en que una cosa incluye a otra, tanto más variados son los modos en que una cosa es abstraída de la otra y puede ser comprendida sin su relación a la otra. La sustancia, que como tal no encuentra su concreción en otra concreción fuera de su propio supuesto, solamente permite un único modo de abstracción, que es aquella quididad sustancial con referencia a su supuesto. Por su parte, el accidente simple permite una doble abstracción: la abs- tracción en la relación al sujeto (sustancia u otro accidente) del que es accidente y la abstracción respecto de su supuesto. La relación, finalmente, que dice referencia en modo triple a otra entidad- como 41 «Multis modis fit abstractio, et quanto pluribus modis aliquid concernit aliud, tanto pluribus modis potest fieri abstractio. Substantia autem non concernit nisi suppositum suum (communiter loquendo de concretione), et ideo tantum est una abstractio in substantia, secundum suam concretionem substantialem suppo- siti, - et haec est abstractio a concretione suppositi; et haec abstractio est eiusdem a se aliquo modo ad quod contrahitur, et illud abstractum tantum praedicatur de se et non de supposito, ut ‘humanitas tantum est humanitas’ et ‘equinitas est equinitas’. Sed concretio accidentis duplex est, nam accidens concernit suum proprium subiec- tum, et etiam concernit suum suppositum. Et ideo duplex est abstractio accidentis: una ipsius accidentis a subiecto, quod est alterius naturae, ut albedinis a ligno; et facta ista abstractione, adhuc concernit suum suppositum, et ideo alia abstractione abstrahitur a concretione sui suppositi, - ut sicut humanitas ab homine quae concer- nit suppositum, sic albedineitas ab albedine quae concernit hanc albedinem et illam sicut sua supposita. Adhuc autem relatio pluribus modis concernit, et ideo plures sunt abstractiones relationis: concernit enim relatio suum subiectum, sicut cum dico quod ignis est causa, - et ideo ‘causalitas’ uno modo abstrahitur a concretione sui subiecti; facta autem ista abstractione, adhuc concernit suum fundamentum, nam in calore est potentia calefaciendi et causalitas ad calefaciendum, - et ideo abstrahi- tur alia abstractione, a suo fundamento; facta autem hac abstractione et illa ipsius relationis, adhuc causalitas concernit supposita, nam haec causalitas est ‘causalitas’ et ‘haec’ similiter, - et ideo abstrahitur tertio a concretione sui suppositi, et tunc acci- pitur per modum suae quiditatis: haec est ultima abstractio, et natura secundum quod sic abstrahitur a suis suppositis extraneatur suppositis eiusdem naturae». Lect. I, d.5 p.1 q.un . n.21-23; Vat XVI 417-418.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz