NG200701026

NATURALEZA Y SOBRENATURALIDAD… 685 a a - s - a l - a a e - o e - o a e a - - a n n , u r i, Y hace notar que se refiere a una perfección del acto de fe no sólo para la mayor intensidad del asentimiento movido por la volun- tad, sino para la perfección del mismo asentimiento como realidad intelectual, cuya perfección depende de la acción de Dios, autor de la fe en su calidad de hábito sobrenatural. Es lo que se deduce del mismo sentido de las súplicas en la Escritura – Señor, auméntanos la fe (Lc 17,5)– y en la liturgia – Omnipotente, sempiterno Dios, danos aumento de la fe, la esperanza y la caridad 24 –. Esto no sería posi- ble apetecerlo si todo el asentimiento dependiera de la voluntad (humana) 25 . nisi praesuposita fide quod velit credere Scripturae et sanctis (sed infideli numquam ostendetur). Sed sicut credo Deum esse trinum et unum, ita credo me habere fidem infusam qua hoc credo, et in anima, ut perficiat animam in actu primo, quia haec est lex divina quod, quando perficit, perfecte perficit, sicut quando sanat aliquem secun- dum corpus, perfecte sanat pro statu in quo est, ita etiam secundum animam; et quia in anima est imago Dei secundum potentias tres, et deformatae erant per peccatum, Christus, sicut reformando perficit voluntatem per caritatem, sic per fidem intellec- tum. Quamvis autem voluntas possit diligere Deum clare visum -eodem modo ex parte obiecti- sine caritate et cum caritate, ideo non solum propter actum primum dat caritatem, sed propter actum secundum, ut sit perfectior et intensior actus diligendi ex potentia et caritate quam ex potentia tantum (sicut patet libro I distincione 17); sic hic de fide infusa, eodem modo proportionaliter; quia sicut caritas facit actum secundum perfectiorem in substantia actus quam fuit sine ea, sic fides. Sed in hoc differunt, quod caritas cum hoc facit et actum suum acceptatum et actum cuiuslibet alterius potentiae, nec sic fides. Unde, sicut fuit dictum ibi, si esset voluntas perfectissima facta et non haberet caritatem, tanto plus deficeret a propria perfectione in actu primo (quam posset habere secundum proportionem geometricam, propter caritatis proportionem respectu potentiae), quantum excederet aliam voluntatem inferiorem in perfectione prima. Perficit ergo has potentias per habitus supernaturales in esse quodam super- naturali, sicut natae sunt etiam perfici naturaliter habitibus naturalibus». Lectura... , III, dist. 23, q.un ., n.48 (VA XXI 115-116). 24 Collecta in Dominica XIII post Pentecostem, in Missale romanum..., Pii V Pontificis Maximi iussu editum, Romae 1570. 25 «Nec pono habitum fidei infusae solum propter gradum in actu, sed etiam propter assensum, quia assensus non est totaliter a voluntate. Aliqui enim sunt qui magis vellent assentire, et tamen minus assentiunt; ideo petunt illud Apostoli: Domine, adauge nobis fidem ; et ponitur augmentum illius in collecta quadam: Omnipotens sempiterne Deus, da nobis fidei, spei et caritatis augmentum . Istud non oporteret appetere, si totus assensus a voluntate esset. Nec fides excludit omnem dubitationem, sed dubitationem vincentem et trahentem in oppositum credibilis». Lectura... , III, dist. 23, q.un ., n.49 (VA XXI 116-117).