BCCPAM000R57-2-18p2d000000000

ia Gero euskel izenaren iturburua edo efimología. Azkenik, vafmenak. Lakoizketa jauna, buru andiko gizona eta ernea bai zen, ikusten zituenak oro barnagodanik argitzen zituen bere begi erneari esker. Euskeraren mamiari oartu zen bereala, eta aren aberastasuna izari edo neufi andikoa zela, zion. Euskel izenetatik eta euskel aditzatik bilatu zuen euskararen zuurtzia. Fuskarak etzuela, Buropa-ko erdarek bezala, landareak griegoz deitu beaFfik; izenarekin batio, landarearen izatea nabarmentzeko. Euskara, zion, gai dela gauza bakotxa, bere izateari dago- kion izen batez berexteko. Europako bertze izkuntzek griego-ra jo bear izan dute izen bila eta euskara lotsik gabe agertu ditekela, landarearen efai (órganos) geienak adierazteko itzak badituelakotz. Untaz landara, dio; euskeraren izate berezi ori (genio) esker, efaz dugula itzak elgafi eratxekiz edo atzeskiz, batek nai duena adierazteko. Gertatzen oi dela, landaren euskal-izenekin, nola química delakoekin. Unen izenek adierazten badute, gauza zertaz eta zer bako- txaren izarik gauza osotzen duten; landare euskel izenek berdin adierazten dute. Zertako diren on edo gaizto diren; edo aren sorlekuko zer bat, alako zerbait nondik nornaiek landarea bilatu detzaken. Ots, euskal izenetik gauza ura zer den edo zertako den na- bari dela. Lakoizketaren begi erneak argi ikusi zuen euskeraren ma- mia, zuurtzia eta jakintzarako duen gai edefa eta aberafsa. Untaz landara, oraiko aldi untan euskeraren Zzuurtzia eta ontasuna, gu geienentzat ilunpetan badago; noiz-pait bertze gisaz izandu zen. 6 A A ETRE AA