BCCPAM000R57-2-18p2d000000000

Aufa, urak maldari efekaz doazko. Nigafek naute egín niere, aín atxo. Irugafen lefoko efanera zait biziki eder eta atsegin. Euskararen gozoa dastatzen befi nindelarik; igande goiz batean bordari batekin bidalkartu nintzen eta nik ari. — Jainkoak egun on dizula; mezara? Arek: — Ez, entzunik nago. Bertze aldi batez, nik gisa beraz: —Elizaldera, mezara? Arek: — Ez, goiz meza entzuna naiz. Ordutfik asi nintzen, euskelduneri adi-adi, euskar-usañean nere gogoa bazkatzeko. Bein emazte mokodun bati, ifiz gadeka ari nintzaiola, gogan beartu bide zen eta neri. Ba ofek, bizkafa meafa duenean, zabala du. Eta nik, ikasiago agertu naiz; barkatu eta urbilen aldian, iñiak utsinez eginen dugu. Etxeko nagusi bat, bere landako langileri bea zagolarik langiletarik bati oartua zen, maizegi zutik zagola eta efaten dio. Zeruak ez dik abe beafik. Atsik ezin artu zagon batek. Afsa gure abea bai da. Ezin dut besoa jaso, baldin bertzean abefzen ezpa duf. Abe, efaten oi da, lufean landatzen diren Ziri, estrongu; xarga eta alakoeri; gero ekeri lot daizten eta goratu banabar, ilar landare eta alako. Andere xaar eri zagon bati, efañakin ongi eldu etzena, nik; zure iloben laguntza esker zinuke, ba. Arek, neri: — Efzaizkit urbiltzen debrua kurutzera baño. Guti uste dugun lekuan dago erbia lo. Guti uste dugun euskeldun baten ganik euskar zerbeil ikasi dezakegu. Gauza guzietan ala da egia; egunero, andik edo emendik, unekin edo arekin beti zerbeiten ikasteko bidetan gaudela. ¿Zer ari zera? Tori, «aur okin ezín burutu».