BCCPAM000R57-2-18p2d000000000

Ez du nolanai bere duen izatea, ukatuko. Ez da ez alegiezkoetan ibili naia, zuufa da, eta zuufak naiago du andi agertu baño, izan. Izanen da, euskeldun eta jakintsun. Gisa ortan, euskara afontenetik, aalik eta garbiena, aalik eta apainduena, aalik eta aberatsena eginen dugu. Jainkoak ala nai duela. Euskara afontetik garbia bilatzeko bide bat zuzena bezain edefa, euskaf efanerak, ¡tz zuufak eta euskeldun garbien efanera eta ateraldiak dira. Au eman didate Euskalzaindiko jaunek, gaurko ene mintzal- diaren gaitzat. * * * Euskaldunen aldia eldu da. Ordu da, euskaldunek euskara erabil zagun euskaraz min- tzatzen eta idazten. Eta ez erdararen moldetara. Erdararen moldetarik kutsatu gabe irauteko, bide egokiene- tarik bat, euskar efanerak, itz zuufak (refranes) eta euskeldun uftsen ateraldiak edo efan mefanak. Nere araberako; euskal efanera, edefena, garbiena ura da, erdalerarik gabekoa. ¡Unela jauntzi baneza ene mintzaldi apura! Ori ala denez geroz, emen emanen ditut naas-maas, i¡tz- -zuufak eta eni geienik eder izan zaizkidan efanerak. Aspaldidanik, euskaldun utseri, zaaferi, mokoduneri, asi ninfzeie oartzen. 7 Leenbizian efanera batzu basak zitzaizkidan, erdarara ez netzazkelako biur. Gero, oriek, bereziki zitzaizkidan eder eta gozo, nola «Zaldubi» andiaren itz-neurtu ok. Arpegi polit ori, amatxo, zertako. Ez duzu amak besain legun eta goxo?