BCCPAM000R57-2-18p2d000000000

EAS Euskal-efiari beraz atxikia bear zaio biotzaren erditik, gure eginbidea ori dugulakotz. Euskal-efia ez daiteke zutik egon euskarari esker baizik; orgatik euskara maite bear dugu, eta maitatuko dugu. Gu nor bagine, biozdunak bagara, ez dugu jakin bearik eus- kara polita dela, edefa, mamiduna, aberatsa dela; aski dugu jakitea gurea dela, ura maitatzeko. Euskara da gure izkuntza; erdara guziak afotzak ditugu. Ordik eldu da gure okefa eta euskaldun letradunena, gurea zokoratu eta afotzak guretu. Egiazko ama gaitzetsi eta uez-ama onetsi. Letradunek dugu euskara oinperatu; letradunek, jaun andrek, dugu euskara goratu bear eta zor dioguna ordaindu bear. Gure sortefiaren egiazko maitale bagine, euskara ginuke gure ardurako mintzoera. Euskara maite dugula adierazteko ez da bide bat baizik, eus- karaz ikasi, euskaraz itz-egin eta idatzi, baño ez jostaketan bezala, baizik eta buruz artu eta biotzez; elkafen artean beti era- biliz, arazo guzietako gai da ta. Zapeldunek, bizardunek, irakaslek, sendakinek, apezek, anderek, neskatxek beren artean euskaraz. Ez dakizuela, ikasi; ikasi gabe iñor ez da jakintsun. Gauza bakana edo bitzikeria, bertze izkuntza guzietan, buruz ikasten dituzte bakotxaren irakaspideak edo Gramatika-k. Gurea, sorginkeri bat ote da edo lurpez ibili beafa, argirat beñere agertu gabe? Beafezkoa dugu ba, euskaldun letradun artera euskara era- kafi eta eken artean biziazi. Ala ordainduko diogu zordioguna. Euskotafan izateak, gure biotzetan barna odolak, eta aza- letik gure izenek edo deiturek, aioska arízaizkigu euskaraz eta guk ez aditzen eta guk eziñ aditu eta guk ez aditu nai. Baño ez. Jainkoari esker, euskalduna bere buruaren jabe da eta izanen da.