BCCPAM000R42-3-27p03d00000000

2 Lapufen menpean tefean patata asko bazan, eta artoa ere bai poliki; janari zakafak ziran oiek Singtsantirentzat: gure- tzat, atxiloontzat befiz bikaifiak. Patatak eskatzen nizkion, eta ematen zizkidan, eta nik gordifik jan. Gaifierako atxiloak oartu ziran, zer ari nintzan, eta aiek ere patata eskatzen zuten, baifia misiola- riaren bitartez. Berak etziran ausartzen ezer eska- tzera. Lagun asko baitziran eta gaifiera gazteak eta sasoi onekoak, patata.asko jaten zuten. Az- kenean Sintgsantik asafe samar esan zidan: «Bai patata asko jaten duela afotz onek! len ain jangar- tzu, orain onen zintzurkoi. Dirua bearko dugu onen asetzeko!» Lur-sagar guzi aiek nik jan nitue- la uste zuen, alegia. Azaroaren 22’an iritxi gifian Heisuise-ra, Shen- si probintzian dago efi ori, eta andik urbil daude — euskaldun frantziskafen lenengo misio-tokiak. Al- berdi-tar Jose Aitaren misio-etxeetaz arduratan negoen; gofien artean maiz aipatzen zituzten etxe oiek, eta beldur nintzan, lapur tzafak arafio joan ta ostu ta misiolaria atxilotu egingo ote zuten. Orixe ikaragatia! Gofien infernu artan egoteko ez nuen lagunik nai, zein ere on ta sanduak diran. Misiolari aiei nai niekean adiarazi, nolako afisku- tan zeuden; ezin ordea! Iges egin al banezaken, ni nerau joango nintzan gaztigatzera. Ene gaixoa! it