BCCPAM000R42-3-27p03d00000000

Lapufen Menpean 67 ta edatera ematen dit. Otza zan ura, oso otza; eta nik goxoki xurgatu nuen pixkeka pixkeka. Egun oso artan mendietan gora ta bera ibili besterik ez genuen egin. Egun txafa uraxe men- digoizale izan eztan misiolari batentzat; beafik ni, Txileko Santiagon nengoelarik, zortzian bein igo- tzen bainitzan San Cristobal mendira. Geldialdi batean Wan tai txi agintariak ikusta- tu ginduzen bere soldaduekin batean. Zer diozu, vang ren (arotza)?» galdegin zidan nereganatzean.—«Oso gaizki, erantzun nion; lau egun auetan eztut ezer jan, eta ibilketa ain luze- ak egin bear izan ditut oifiez aldapa piko ta bi- dexka malkar ta ibar loitsuetan barna. Akitua na- go, eta laster ilotzik erortzeko zorian nago.!—«E- gonafi pixka bat ar zazu, esaten dit befiz; biar berean joango zera bearbada zure etxera. Zure bi lagun aiek, beren itza betetzeko, bidali dituz- te emaitzak; baifia guk zapaldu ditugun soldadu oiekin topo egin zuten, eta gizon loltsagabe oi- ek, guregana ez etortzeko esan diete. Gaifiera guretzat zekartzaten zigafoak kendu egin zizkie- ten, lapufak alaenak! On litzake zure lagunai, i- dazten bazenie, esanez. Guk soldadu oiek zapal- du ditugula, eta zuk eztuzula oiengandik ezer i- - gurikitzen (itxoiten); emaitza ta esku-erakutsiak