BCCPAM000R15-2-18000000000000

189 zer esan pekatarien, mundutafen biotzaz. A! zer biotz-miñak! zer naasketak! zer ikarak! Bai, k. m.; biotz-miñak, af gaizto batek be- zela, jotzen ditu, pofokatzen, iresten goiz eta afats, gau eta egun, non nai arkitu afen, pekatu egiñez, beren animatik Jáinkoa bota du- tenak. Frankotan biotz-min ori dala-ta, gure ustez zorioneko dira- nak, badabiltza jayez-jai, jo-ara jo-onera, burzoroak diruditela. Ori erokeria! Efege izatera deitua izan, eta gero, bizitza gu- zirako kondenatuak bezela, oñak katez lotuta ibiltzea! aingeruen edeftasunaz eta garbitasunaz apaindua izatera deitua, gero itxus- keririk iguingafienen ondotik joatea, ziñezko aunditasunari uko egitea, batayoan izanikako Jainkozko soñekoa edozein galdukeri- tan zikintzea! Oi zenbat estutasunen itufburua, zenbat biotz-miñen bidea, oraindik Jainkoaren bilduf batere diranentzat, sinismenik batere dutenentzat, batere lotsa diren animentzat! eta lotsatu gabe galdukerian bizi diranentzat, zer nardagafikeria! Ofa Jainkoa nola aspeftzen zayon! ez du nai bi aldetara' da- goan biotzik; guztiz aaltsua dalako, aren aspefkundea ikaragafia- go da. Bai; bere zuzentasunaren ezpata itzulika, saf-ateraka dabil- ki gure pekatuzko zaurien kanpo-bafenean; eta ofegatik sukafak efetzen_duan eria dirudi pekatariak, edo Liburu deunak esaten du- tena: batean eskuin, bestean ezkef zabuka (iraulka) dijoan gizon or- diaren iduriko! Bañan aitzitik, k. m., zeñen pozgafiak Jainkoa nagusi dute- nen, Jainkoa maitatu ta Aren gogora dabiltzenen animako atsegi- ñak! Jainkoa ziñez maite duan eta Jainkoak maitatzen duan animan pake aundi bat arkitzen da; pozak gañezka egiten dio; “eriotzaren oroipenak ez du izutzen; zeruko zorion guziak berekin dakafzkila irudi du. Jainkoak zaintzen, gidatzen duan animan, gauza guziak zuzen dijoaz; zentsuak adimenpean dauzka; adimena sinismena- ren mendeko eta sinismena Jainkoaren mendeko; aren biotzetik go- goeta garbirik baizik ez da ateratzen. Gogoan dauka bizitza au itzal igarokof bat bezela dala; bide bat, egun bateko gelditze bat. Badaki, iltzean ez dala gorputzarekin batean,” guretzat dena amaitzen; bada, k. m., gure ta abere baten artean beaf da alde pixka bat izan. Aberea il dedila pizteko itxaropenik gabe; auts eta efauts biurtu dedila eta aizeak eraman ditzala aren ezuf austuak lufaren lau baztefetara; arentzat dena amaitu da, bukatu da. Bañan gizona obiratzen danean, lufperatzen danean, bere asaben ondoan etzaten danean, bere ezuf austuak ayen ezuf austuakin nastutzen