BCCPAM000R01-1-07p04d00000000

Geien geienean zuzen artuak nituen vaperean eresi guziak; eta lasai, utsegiteko kezkarik gabe lan egin nezaken aien gañean. Gero atsegin aundiz izketan ari izan nintzan agure maitagarri arekin; biotz-biotzez eskeñi zi- dan bere afari urria: banabar eltze bat eta arto- pilla; biotza ukiturik, agur egin nion ta lekutu nintzan... Alako ezbaieko susmo batek illundu zi- dan barnea... Etxeko atarian zai zéuden beiak, beren yoaleak astinduz eta marraka goxoz dei egiñez... $ AA Uda akituz zioan. Ingurutroaren pianorako zirriborroa bukatu ta azken nota idatzi ondoan, biotza lasaiturik utzi nuen nere lapitza piano ga- ñieko xoko batean. Artu nituen gero egun artako egunariak, eta eguneko berriak oarkabean bezela irakurtzen ari nintzala, ara non arkitzen dudan onako berri txar biotz-erdiragarri au: “Leitzako geltoki ondoan Plazaola trenak arrapatu ta il du erri artako gizon Ebaixto Elduaien.” Orra! bere lanetara zioalarik tren batek za- palduta, ixildu da betiko Leitzako txistulari omen- tsua, Euskalerrian dan dantza-bildumarik ederre- netako bat gorde digun txistulari yatorra, bere sagar-zurezko txistuaz gure erriaren soñu xora- garriak yoaz, Leitzako gazteria ainbeste urtez dantzarazi ta yauzarazi duen euskaldun txistulari bikaña. Nere adiskide gaxoa! Jainkoak duela zeruan zure anima obengabea! Salvo insignificantes detalles, tenía bien trans- critas las melodías, y podía trabajar sobre ellas con tranquilidad de conciencia artística... Después de conversar con intenso goce con aquel querido viejo, que al ofrecerme sonriente su pobre cena, una pequeña olla de alubias y pan de maíz, me hizo sentir una envidia seráfica, me despedí conmovido... Un vago presentimiento me entristecía... En el portal de la casa esperaban las vacas agi- tando sus esquilas y llamando con suaves bramidos invocantes... * * * Declinaba el verano. En la página final del bo- rrador de la partitura de piano del Ingurutxo es- cribí la última nota, y con un suspiro de satisfacción dejé el lápiz de metal blanco descansando en el rin- concito de la última tecla de mi piano. Al hojear distraídamente la prensa del día, en las noticias oficiales leí con estupor unas líneas frías y terribles, a las que nadie había dado importancia: “Cerca de la estación de Leiza ha sido atropellado y muerto por el tren Plazaola el viejo vecino de di- cha villa Evaristo de Elduayen.” El tristulari glorioso a quien debe la raza baska la conservación de una de sus más bellas colecciones de danzas, el flautista euskaldun de misteriosa faz, que, durante tantos años hiciera saltar, como una luz, el júbilo añejo de las músicas raciales con su desgastada flauta de manzano, había callado para siempre aplastado por un tren, cuando se dirigía a sus tranquilas labores campesinas. ¡Pobre amigo mío! ¡Que Dios haya recibido tu alma inocente! P.. 0; DE E.

RkJQdWJsaXNoZXIy NDA3MTIz