BCCPAM000R00-2-02p05d00000000

—4— zu; aintzaz ta oorez koroitu dezu ta zure esku-egi- fien jabetza eman diozu: den-dena bere oin-azpiko jarri dezu» (4). Gizakien arteko eratasuna Munduaren eratasun ain arrigarri ontan, zein bestelako nabari oi dan, ordea, bai gizaki bakoit- zen bai errien arteko eragabetasuna! Ba dirudi alkarren arteko artuemanak indarrez baizik ezin dirala antolatu. Alaere, munduaren Egilleak gizonaren barne- mufetan irarri du eratasuna, kontzientziak adi‘ze- ra ematen eta ertsiki men-egitera agintzen diona. Gizonak «beren biotzetan dute azaltzen idatzirik legeak diona, eta beren kontzientzia dute orren lekuko (jakille)» (5). Gafierontzean ere, nola liteke bestela? Jainkoak egifiak oro bere jakinduri az- kengabearen dirdai baitira, sorkarien (izakien) mailladian zenbat eta gorago egon ainbat argiago dan dirdaia (6). Maiz samar ordea oker iritzi oi da, gizakien eta errien arteko artuemanak munduko indar ta adi- men gabeko izakiak lotzen dituan lege berberaz antola ditezkela uste izanaz, alegia. Gizakien arte- ko legeak guziz bestelako baitira; eta Jainkoak idatzita utzi dituan artan, ots, giza-izamenean bi- llatu bear dira. Lege auek dira, ain zuzen ere, gizaki bakoitzen arteko artuemanak, erri bakoitzean erritarren eta beren agintearekiko artuemanak, errien arteko artuemanak eta, azkenik, berauen eta guzien onak noizpait ere ain ertsiki eraiki dedin eskatzen duan mundu guziko alkartasunarekiko artuemanak, nola eratu bear diran argi ta garbi erakusten dutenak.