BCCPAM000R00-1-07p134d0000000

iquinasisinsay natin sa daang pasa lanfit, at macaca- sama tayo nang di mabilang na 4wxg4ang na napatu- tungo sa canilang pagcapangfayaya. «Calolouang cristiano, ang Sigao ni San Bernardo, mag isa ca,t, lumigpit, nang maingatan mong boo at halaghag ang iyong loob, at ihandog mo sa lumic-ha sa iyo, sa pagca,t, itinalaga ca sa caniya. Lumayo cayo sa loob man lamang, sa/inyong casambahay humihiualay cayo pati sa manga lalo ninyong catoto. Ang Dios na nagnanasang maganquin nang ating ' puso, ay Dios na totoong mapagmasaquit ná ayao siyang paghatiin natin ang ating puso, na ang calahati ay ibigay natin sa caniya at ang calahati ay ibigay natin sa manga quinapal, Ang ¡big nang Dios ag ibigay natin buong buo sa caniya itong ating puso. «Gayon man ay sinabi cong paglayn sa mundo, ay hindi ang paglayo nang catauan, cundi ang paglayo nang loob. Totoo nga,t, ang paghiualay nang catauan ay totoong magaling, lalong lalo na cung ibig nating magsanay sa pananalang:n; datapoua,t, hindi hinihinging lubos sa atin ng Dios.» «Mangyayaring mabuhay sa boong catahimican at parang nag lisa cahima,t, sa guitna nang mundo: tayo,i, nag-lisa at nalalayo sa mundo, cung ang caisipan natin ay hindi catulad nang mgfa tauong sumusunod sa mundo,i, nag ¡isa, cung pinauaualang nating halaga ang minamahal nang mundo,. cung quinalulupitan natin ang caniyang ninanasa, cung iniilagan natin ang manga paquiquipagtalo, cung ating inaalumana ang manga cauicaan at pag alipusta nang cuhila at hunghang na mundo, cung nilimot natin ang caniyang pagduahagui sa atin,» «Sino mang nag-iisa nang hindi ganito ang caisipan