BCCPAM000508-5-08000000000000

Et folum antiquitatem poteftinfine Miflae, Conc. Lau- dunen. hanc Jub Benedicto PP. XIV. inquiramus, neque id Presbytero licitum olim fuiffe cognofcemus, uti Nos ipfi certis documentis oftendimus zr 2o/flro Tractatu de Sacrificio Mijjae fect. 1. nm. 382. qui primo Bo- _noniae axño 1740. typis editus fuit, ac /ect. 7. num. 391. in eodem Tractatu, qui deinde Latine redditus publicam lucem iterum adípexit Patavii Etfi fiquidem in ufu femper fuerit, ut, re Divina peracta, populus ab Eccleña Bene- dictione dimitteretur, «quemadmodum ¿2 Can. Mijas, de Confecratione deft. 4. continetur; id tamen, non a Sacerdote celebrante, fed vel ab Epiícopo, fi praefens aderat, vel, fi aberat, ab Archipresbytero ejus juffíu praeftabatur: quo fenfu explicatur Decretalis 2» Cap. Oficrum, de Oficio Archipresbyterí, ubi inter Archipresbyterialia munera recenfetur Benedictiones Presbyteriales in £xclefía dare; prout animadverit Gonzalez zx ¿dem Cap. Of icóum, n. 2. idemque antea plane com- probaverat Saully 21 Panoplia Sacerdotali fp. 558. Quibus omnibus fubfequens plurium faecu- anno 1745. tribuit Sa-lorum contraria praevaluit difciplina, quae Sacer- cerdoti cultatem, fa- doti celebranti poteftatem fecit Benedictionem fuper populum in fine Mifíae effundendi ob eam potiffimum caufam, quam Bellotus recenfet 2» Reteb Laudunenfis Etclefiae part. >. pag. 136. num. 9. At, cum Benedictio ad Mijjae per- fectionem pertineat hodie, fine qua fas non efi ab incepto Sacro recedere, nec jure queat populus ante Benedictionem ipfam egreds, ex praecitata Agatenfi Synodo, quatenus integrae Mifae non entereffet quifquis praemalure recederet; fequi- tur, facultatem cutlibet celebranti concefjam efe, privatam illam Benedictionem ad finem Mijae populo ubique locorum mpertire. Idem inter Morales Scriptores commemorat Quartus ad Rubricas MajJalis pag. 386. ¿in Dubrs conferentre. In Can. Ecce ego, deft. 95. haec leguntur: Nemo hinc Ebi/coporum, invidiía diabolicae ten- tationis inflatus, trajcatur in Templo, fi Pres- byteri interdum exhortentur plebem, et n Ec- clefizs praedicent, fi plebibus, ut Jeriptum ef, benedicant. Si Glofíae fidem praeftemus, - illud benedicere declarat Benedictionem, quae populo traditur a Sacerdote, qui rem Divinam perficit, nempe poft ea verba: le Mia e/f: quam fane interpretationem Nos minime refpuimus, cum cer- tum habeamus, eumdem textum Sancto Hiero- nymo non elíe tribuendum; quod nonnulli falío putaverunt, quos merito redarguit Theophilus Raynaudus Operuúm tom. 16. pag. 211. fed in- certo Auctori, qui inter vivos fortafíe tunc agebat, cum Benedictio in fine Mifíae inter Benedictiones Presbyterales jam haberetur, ufque invaluifíet, ut Sacerdos, peracto Miffae Sacrificio, populum Benedictione jure /uo dimittat, five abfit, five interfit Epifcopus: ea tamen ftatuta lege, ut, Ñ .Eccleñam convenerit, alta voce legantur Apo- 135 interfit, et in fua fit Dioecefi, ad eum prius fe convertat, eique caput inclinet, veluti facultatem populo benedicendi poftulans; quod ab eodem Sacerdote praetermittitur, fi Epifcopus Mifíae interfit, led extra fuam Dioecefim verfetur, prout defumitur ex Rubricis Miffalis 12%. de Benedictione zn fine Mifjae, el Evangelio Sancté Foannts. Cum jam perfpectum fit, quo tempore, et loco fimplex Sacerdos populo poflit jure /wo benedicere, neceffario confequitur, nullam aliam Benedictionem fuper populum ab ipío impertiri licere, nifi jure delegato. Hujus naturae eft Be- nedictio, de qua nunc agimus, quae per dele- gationem Apoftolicam cum unice concedatur, Noftrorum eft omnino ritum praefcribere, quem inferius pro norma in pofterum fervanda fubjicie- mus, quo fane uti volumus, ac decernimus eos Ordines Regulares, five Mendicantes, five non Mendicantes, Monaíticos, vel Clericorum Regu- larium, quibus Nos ipñ, vel Praedecefíores noftri,.. Hinc fta- endus eft vel futuri Romani Pontifices, facultatem tribuendae Ritus bene- populis Benedictionis permiferint. Admoneatur itaque populus de Indulgentia dicendi jure delegato. Forma,quae praefcribi- a Sede Apoftolica concefía, de praeceptis operi-tu- bus pro ea lucrifacienda, de die, quo vifitanda eft Ecclefia, de hora denique, qua datur Pontificia Benedictio; et admonitio haec fieri poflit, quatenus opus fit, etiam fchedis impreffis, et confuetis locis palam affixis: licet etenim id a Praedeceflore Noftro Clemente Papa VIIL fuerit vetitum Fra- tribus Beatae Mariae de Mercede Redemptionis Captivorum, et Fratribus Sanctifimae Trinitatis Redemptionis pariter Captivorum, in communi- catione Indulgentiarum, et Orationum; ut habetur in ejus Conftitutione, quae incipit Cum ad uberes S. 5. et in alia Conftitutione Decel Romanum Pontificem $. 6. vifum tamen Nobis eft, id elle hypothefi inapplicabile; cum, caeteris praetermifíis, praedicta communicatio certum genus perfonarum, quoídam videlicet, ut plurimum, Confratres, non autem populum univerfum, ut Indulgentia, et Benedicto, de quibus agitur, complectatur. Poftquam ftatutis die et hora populus ad L Praepara- toria. 1 Ritus, et actus bene- ftolicae Litterae, feu Decreta, quibus Indulgentia dicendi conceditur; una cum poteftate Benedictionem Apoftolicam fuper populum effundendi, ut de de- legatione audientibus conftet; et concefhio ex Latino fermone in vulgarem accommodatum ad populi intelligentiam convería pronuncietur: po- pulus ad fuorum fcelerum deteftationem pio bre- vique fermone excitetur: poft quae Sacerdos, nullis circumadítantibus Miniftris, ftola et Super- pelliceo indutus (ut in Rituali Romano praeícri- bitur, cum agitur de Benedictionibus, quae extra Mifíam Presbyteris permittuntur) ante Altare genuflexus, fequentibus verbis Dei opem imploret. 34* A _ e —