BCCPAM000508-5-08000000000000

y? $ Ju E Py, 2 . - — SS E ms > AA e A m7 a a Y y > a A IAN E . RA .o» ARA AA AAA A A A A a e Po A A nro as A a E Pen e RA A A A Pontif, ta- 114 . Bullarmum Capucinorum tibus ftatuitur, locum habeat etiam quoad Filios, Fratres, et Nepotes; et quatenus ¡llius ope, qui Religionem vult ingredi, praedicti omnes" indi- gere debeant. É - De reverentia quoque et obedientia, quam non modo Sacerdos; fed quilibet etiam Clericus, proprio Epifcopo praeftare debet, juftam pro- fecto opinionem fovemus. De Piano obedien- tia agitur in Cap. cum Cleracd de verb. fagnefe. ubi Innocentius Papa IL exponens formam ju- ramenti, quod a Clericis Ecclefñiae Placentinae praeftabatur, in haec verba conceptum: Ego tales ab hac hora in antea fidelis ero, et obediens Placentínae Ecclefíae, et Domino meo Epieopo Placentíno; docet, per Ecdeñae Placentinae vocabulum intelligi Capitulum Ecclefñae Cathe- dralis; eum .vero, qui praeftat hujufmodi jura- mentum, Epifeopo tamquam capiti principaliter obli- gari. Neque porro Nos pro nuda inanique formula habendam efíe putamus folemnem illam obedien- tiae, et reverentiae fponfionem, quam Presbyter facit in manibus Epifcopi ordinantis juxta vetu- ftifimum Eccleñae morem, ante mille 'annos: in- dubitanter fervatum; ut ex antiquis Ritualibus colligitur, quae expendit Catalanus ad Ponti- ficale Romanum Tom. 1. Pag. 149. in notis ad $. 29. Quin immo libenter agnofcimus, Presby- terum, hujufmodi promifionis vigore, ea lege, inter alias; adítrictum teneri, ut a fervitio Eccle- fiae, cui in ordinatione addictus fuerit, difcedere nequeat fine licentia Epifcopi; id quod optimis rationibus demonftrat Z/allzer de Sacr. elect.' el Ordin. par. 1. fect.6. $. 14. Editionis, Romae, ubi docte graviterque refellit auctorem cujuídam li- belli Gallico fermone editi, qui hujufmodi reve- rentiam, et obedientiam Epifcopo in Ordinatione promifíam anguftis nimium limitibus coercere tentaverat. Verumtamen, his omnibus non obftantibus, men ati iterum dicimus novam generalem Legem hac novam gem non de re minime necefíariam Nobis videri; vel quia Oportere. * in Ecclefiafticis fanctionibus, quodcumque necefía- rium eft, fatis conftitutum habemus; vel quia hi quid adhuc ordinandum fupereft, id pro gene- ralis Conftitutionis fubjecto haberi non poteft. Tria fiquidem funt, quae in hujusmodi cafibus confiderari poflunt: primum videlicet, an Pres- byter ab Eccleñiae fervitio ad Regularia Clauftra tranfiturus permifionem ab Epifcopo petere de- beat. Secundum, quid iphi faciendum fit, fi Epi- fcopus difíentiat: Tertium, quid ftatuendum fit de Parochia feu Canonicatu aut Archidiaconatu, quem Presbyter obtinebat. Verum haec omnia jam ” Sacri Canones confiderarunt, atque opportunas pro fingulis capitibus regulas praefcripferunt. Quod enim pertinet ad Epifcopi permiflum; nemo dubitat, quin Presbyter, Eccleñae regimen, aut minifterium dimiffurus, ante omnia debeat Epifcopo confiliuum fuum ejufque capiendi ratio- nes, quantum earum natura fert, aperire. In quo . non tam officio et honeftati, quam naturalis legis praecepto fatisfaciet. Quum enim Presbyteri, in animarum cura aliiíque gravibus muneribus ad Paftorale regimen fpectantibus, Epifcopi Miniftri fint; ita cum eo le gerere debent, ut ¡is anima- rum, quas ipfi regebant, et negotiorum, quae adminftrabant, neceflitatibus opportune confulere valeat. De quo recte loquitur Pa/erznas, licet Ordinis Regularis fcriptor, de /tatibus homénts Tom. TII. quaeft. 189. art. 7. núm 8. Mónsfier, quí habet cuftodiam rerum et bonorum Domin: fui, quae abfente cuflode pertre poffunt, non ex pura decentía, fed ex debito officid fut, tenetur bona Jíbi commiffa Domino veddere et ¿llum monere , ut de alto cufiode provideat; et fi hoc non facial, puniri poteft. Cum ergo Parochts Jit Epjcopí minsfter in cura animarum, Ji de- ferat animas ibi comm/Jas, inconfulto Ep:Jcopo, non minus peccat, quam /i Mensfter Paftor:s, 'Ouium Domino, ac Pajtore non admonito, gre- gem errantem fine cuftode dimitteret; cum his, quae fequuntur. -Haec autem permifi vel ab Epifcopo con- ceditur, vel negatur. Si concedatur, jam contro- troverfiae locus non erit. Sin vero denegetur, hujulmodi diffenfus, ex auctoritatibus fuperius citatis, Presbyterum non adítringet, quominus Religionem ingredi valeat. Neque id mirum vi- deri debet. Si enim Presbyter Epifcopo reve- rentiam et obedientiam in fua Ordinatione pro- mifit, multo folemnius Regulares eam- promife- runt proprio Superiori in Religiofa Votorum Pro- feflione. Et tamen quoties Regularis in Ordine laxiori Profefíus ad ftrictiorem tranfire cupit, te- netur quidem a Superiore laxioris licentiam pe- tere: verumtamen, ea fibi denegata, nihilominus ad ftrictiorem libere tranfire poteft, ut exprefle «ftatuitur in Cap. let. de Regularibus, ubi fic legitur: Talis ergo, po/iquam a Praclato Juo tranfeundi licentiam poftulaverit, ex lege pre vata, quae publica leg? praejudicat, abfolutus, libere poteft famctiris vitae propofatum adim- plere non obfiante proterva indi/creté contra- dictione Praelati; quía privileg tum meretur amil- tere, quí concefja abutitur poteftate, Denique de Beneficiorum vacatione, in jure pe vacati- ftatutum habemus, eam non induci per folum(; ingreffum in Religionem, fed per Profeffionem afición! Regularem dumtaxat; quemadmodum videre eft in Cap. Beneficium. de Regular. ¿mM 6. Et qui-; dem pro eo tempore, quod inter ingreflum i Ordinem Regularem, et Profeffionem, folemnem intercedit, debet Epifcopus, quoad Beneficia Cu- rata id ipfum agere, quod alias praeftare con- Ñ n ps Tyro-