BCCPAM0001153-1-0900000000000

Jub Pio PP 1X. fectione infinitum; qui cum fit una fingularis, fimplex omnino et incommutabilis fubftantia fpi- ritualis, praedicandus eft re et eflentia a mundo diftinctus, in fe et ex fe beatiffimus, et fuper Omnia, quáe practer ipfum funt et concipi pofíunt, ineffabiliter excelfus, Hic folus verus Deus bonitate fua et omni- potenti virtute non ad augendam fuam beati- tudinem, nec ad acquirendam, fed ad manife- ftandam perfectionem fuam per bona, quae crea- turis impertitur, liberrimo conflio fimul ab initio temporis utramque de nihilo condidit creaturam, [piritualem et corporalem, angelicam videlicet et mundanam, ac deinde humanam quafi communem ex 1piritu et corpore conftitutam. (Conc. Later. IV. Cc. 1. Firmiler.) Univería vero, quae condidit, Deus provi- dentia fua tuetur atque gubernat, attingens a fine usque ad finem fortiter, et disponens omnia fuaviter. (Sap. VIH, 1.) Omnia enim nuda -et aperta funt oculis ejus (Cf. Hebr.1V. 1 3), ea etiam, quae libera creaturarum actione futura funt. CAPUT 1 De Revelatione. Eadem Saricta Mater Ecclefia tenet et docet, Deum, rerum omnium principium et finem, na- turali humanae rationis lumine e rebus creatis certo cognosci polie; invifibilia enim iphius, a crea- tura mundi, per ea quae facta lunt, intellecta conípiciuntur (Rom. 1, 20): attamen placuifíe ejus lapientiae et bonitati, alia, eaque fupernaturali via 1é: ipfum ac aeterna voluntatis fuae decreta humano generi revelare, dicente Apoftolo: Multi- fariam,” multisque modis olim Deus loquens pa- tribus in Prophetis: novifíime, diebus iftis locutus eft nobis in Filio. (Hebr. 1, I—-2,) Huic diviuae revelationi tribuendum quidem eft, ut ea, quae in rebus divinis humanae rationi per le impervia non funt, in praefenti quoque generis humani conditione ab omnibus expedite, firma certitudine et nullo admixto errore cog- nolci pofíint. Non hac tamen de cauía revelatio ablolute necefíaria dicenda ell, fed quia Deus ex infinita bonitate fua ordinavit hominem ad finem fupernaturalem, ad participanda (fcilicet bona di- vina, quae humanae mentis intelligentiam omnino luperant; fiquidem oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis afcendit, quae prae- paravit Deus iis, qui diligunt illum. (1. Cor. Il, 9.) haec verba protulit: Decreta et Canones, quí in Con- Jirtutione modo lecta continentur, placuerunt omnibus Patribus, nemine difjentiente, Nosque, Sacro appro- bante Concilio, illa et illos ut lecta funt definimus et Apoftolica Auctoritate confirmamus. Deinde ex intimo cordis afíectu addidit: »Videte, Venerabiles Fra- Tom. X. 593 Haec porro fupernaturalis revelatio, fecun- dum univerfalis Eccleñae fidem, a fancta Triden- tina Synodo declaratam, continetur in libris [criptis _€t fine fcripto traditionibus, quae ¡píius Chrifti ore ab Apoftolis acceptae, aut ab ipíis Apoftolis Spiritu Sancto dictante quafi per manus traditae, ad nos usque pervenerunt. (Conc. Trid. feff. IV. Decr. de Can. Script.) Qui quidem veteris et novi Teftamenti libri integri cum omnibus fuis partibus, prout in ejusdem Concilii decreto re- cenfentur, et in veteri vulgata latina editione habentur, pro facris et canonicis fufcipiendi funt. Eos vero Ecclefia pro facris et canonicis habet, non ideo, quod fola humana induftria concinnati, lua deinde auctoritate fint approbati; nec ideo dumtaxat, quod revelationem fine errore conti- neant; fed propterea, quod Spiritu Sancto in- , Ípirante confcripti Deum habent auctorem, atque ut tales ip Ecclefae traditi funt. Quoniam vero, quae fancta Tridentina Sy- nodus de interpretatione divinae Scripturae ad coercenda petulantia ingenia falubriter decrevit, a quibusdam hominibus prave exponuntur, Nos, idem decretum renovantes, hanc illius mentem elle declaramus, ut in rebus fidei et morum, ad aedificationem doctrinae Chriftianae pertinentium, is pro vero feníu facrae Scripturae habendus fit, quem tenuit ac tenet Sancta Mater Eccleña, cujus eft judicare de vero feníu et interpretatione Scripturarum fanctarum; atque ideo nemini licere contra hunc fenfum, aut etiam contra unanimem confenfum Patrum iplam Scripturam facram in- terpretari, CAPUT 1L De Fide. Quum homo a Deo tanquam Creatore et Domino fuo totus dependeat, et ratio creata in- creatae Veritati penitus fubjecta fit, plenum re- velanti Deo intellectus et voluntatis obfequium fide praeftare tenemur. Hanc vero fidem, quae humanae falutis initium eft, Eccleña catholica pro- fitetur, virtutem elle fupernaturalem, qua, Dei alpirante et adjuvante gratia, ab eo revelata vera elle credimus, non propter intrinfecam rerum veritatem naturali rationis lumine perífpectam, fed propter auctoritatem ipíius Dei revelantis, qui nec faili nec fallere poteft. Eft enim fides, teftante Apoftolo, fperandarum fubltantia rerum, argumen- tum non apparentium. (Hebr. XI, 1.) tres, quam bonum et jucundum fit ambulare in Domo Dei cum confenfu. Sic ambulate femper, et quoniam hac die Dominus Nofter Jefus Chriftus dedit pacem Apoftolis fuis, et ego Vicarius Ejus indignus nomine luo do vobis pacem.< Die 29. Aprilis habita et Congregatio 47., in qua 149 Anno 1870.