BCCCAP00000000000000000001808

geundeken umetxo aien biotzetan, on era– kutsiko zieteken. Neskatxa bakar bati erantzun genizkioken errukizko itzak: - Estos pobres hombres ¿qué mal han hecho? Beste gañerakoan, i~eka ta parra. lgesaren ondoren San Kristobal'era ekarri zuten batek, ala esan zidaken. Etzekit egia edo gezurra dan. Presoak lotuta San Kristo– bal'era ekartzeko zai zeudela, seme txiki ba– tek esan ornen zioken bere amari: - Ama, zergatik daude auek lotuta? - San Kristobal'dik igesi egindakoak dira oiek. - Nola? Nik ez diet ikusten oiei ez adar ta ez isatsik. Amak, erantzun ordez, par egin ornen zin. Ez niñuke batere arrituko nola ez dan egia izango ori, eta gu deabrutzat ez ote giñuzten Iruña'ko aurrak. Gure bizitza triste ta goibela zieken. Urrun zebiltzan anai guziak •etorri itun etxe– ra. Baita batallón de trabajadores 'etan zebi– llena ere. Etxean ez uan, bada, langille-paltik; eta, guri laguntzeko ere, aukera obea. Baña gu, itzalean eta itxaropenik gabe. Iñondik ez uan argirik azaltzen. Lanerako deirik ere ez. Ertengo giñan berririk, amnistiaren konturik ere. etzetorreken. Etsitzen asiak giñun. Dana geldi-geldirik zegoken, tarteka-tarteka orain– dik ekartzen ari baziran ere. Etorri uan Jesusen Biotzaren eguna. Aldez 170