BCCCAP00000000000000000001808

Amarrak alde ortan asi itun jende-karraio. Zikinduak, buru makur, iñora begiratzeko beldurrak, patioa aldez-alde igarota sartu ziz– kiteken lurpeko tune! artan, eta nere ustez ez oso asarre. Ezer utzi bazuten, beñepin, ango gauzen jabe laxter egingo itun, denaren bearra izango ziteken-ta. Era ortan egun guzian, eten gabeko !anean. Soldadu gizarajo ura il zutenak, Vallado– lid'ko bi anai aiek ere, ekarri zizkiteken. Biak biurriak, batez ere begi-bakarra. lgeltseroak itun, eta ez uan arritzekoa, piketa txar baten jabe egitea. Gizarajoak! Bazekiteken, bada, aiek zer ondoren izango zuten. Urrengo egunean ere bazekarteken. Aste osoan ia alaxe jarraitu ziteken. Euskaldun batzuk ere baitun sallean. Aien artean, Zen– doia, Uzkudun'en illoba. Non igesi egin zi– dan, ez nekin ura. Unanue zestoar jator batek, bein zulotik erten ziranean itzegin nin arekin eta ala zio– ken: - Etzegok itzez esaterik. Lenengo nabai– tu nuena, kukua izan uan, egunsentian, nere aldameneko aritz batean, beste ixkanbillak asi baño lenago. Ura aske zebilleken. Gizon zita– lok, berriz, elkarren gorrotoan. Laxter asi itun txakur-zaunka, tiro-ots ta giza-karraxiak. Alto emen eta alw an. Amaika bider damutu zai– daken etxean ez geratua. Alare, bizirik etorri gaituk, eta zer esanaren paltik ez diagu ekarri. Bereala arrapatu nioteken ni ere. Baña, Jau– nari eskerrak, soldaduak. Aien eskuetan erori 154