BCCCAP00000000000000000001806

nik ez dit galdu. Praixku itzaia ostatutik or– duantxe erten ornen uan. Arek ikusi bear zizkiken rnandoak aske ta rnandazaia illa. - Iñaxio, illaren anaiak, itzaiak akullua– rekin jo ta illa dala ornen ziok; lenago ere eztabaidak rnaiz izaten zituztela iturri ondo artan. - Bai; susrno txarra besterik ez. Iñork ikusi al zizkin? Ez uan Iñaxio bera ere rnan– dazaiarekin ondo konpontzen zana. Eztabai– da bero askoak izaten zizkiteken iñoiz. Orren berri ere laxter zabalduko dek. - Bai, bai. Ik esan dekan ori, nik ere entzun dit: Iñaxio ta bere anai rnandazaia ez– tabaida gogorrean sornatu izan dituztela. Ta Praixkuk pakea egin. - Berri ori aurki zabalduko dek errian, eta denak itzaia dala iltzallea esango ditek. Ziur ez dakitela ta ajota aundi gabe esaten diran kontuak, gizon jator baten izen garbia zikinduz. Gizon gozo ta pake-zalea dek ori. Alaia, iñoiz purrustada txarrik ez duena. Ziur jakin gabe, ezin litekek rnodu ortara itzegin. :.... Arek, rnandazaia jotzeko, etzin akullu bearrik. Bitartean, kanpai-otsak, banaka, dan ... dan... dan ... , eliz-dorretik rnendi aldera bu– rrundaran zijoazen. Il-kaja jetxi-alean, jendea ugaritzen, eliza– ra orduko rnordoska palita osatuz. Asko, zer ikusi ta zer entzun etorriak, noski. Noizbait ekarri zuten gorputza. Eliz- 31