BCCCAP00000000000000000001806

duenik ezin nezakek esan. Nere anaia g1- zatxarra izanik, etsai asko zeuzkaken. Ostatuan ere zalantzan geratu ziran. Baña iñork etzekien garbi atari artan gertatuaren berri. AMAREKIN Sortu ezkeroztik, egunik tristeena ura izan zuen Praixkuk. Joan-etorri guzrnn etzitzaion ori burutik kendu: - Ai, motell! Zer egin dekan bai al dakik? Ere lagun bat il! -galdetzen zion maiz bere buruari-. Onuzkero, erri guziko beatzak i sa– latu aute. Ez dek, ordea, naita egin. Bestela, berak ilko iñun. Eta, naigabez, malko garratzak zerizkion. Bazkaldu zuen bentan, zerbait bazekiten, bere erri aldetik etorritako batek esanta: Bee– ko Bentan nola mandazai bat il zuten. Etze– kitela nor zan izenez, ziur esateko; baña itzai batek akulluarekin jota illa zala bai. - Ik ezer entzun al dek? -galdetu zioten Praixkuri. - Gaur il al ditek? - Bai, bai, Gaur, egunsentian. - Ni, seiak ezkero, bidean nabillek. Biar- ko ikasten badet, esango dizutet. 20