BCCCAP00000000000000000001806

nabilkitela orrela. Berena dutenari nola era– soko diote, damutu eraziko luteke-ta? Ni iru– zurtua bizi nintzan. Mundu ontan bazala maitasuna uste nuen. Baña nere aragian ederki probatu det ez dala egia. Denok gere– koi utsak gera. Ez <lago emen maitasunik. Orain zerok atera kontuak nola nabilkiten. Bizirik arrapatzen banaute, berriz, agaren ba– tetik zintzilik ikusi bearko nauzute denen aurrean, jostallu ta parregarri, ta oñazetan ezin itorik. Alare, neretzat, kezka edo etsipen orí da txarrena. Ta eskerrik asko denei: as– paldi ontan ez det olako ordurik igaro. Sal– keri-beldurrik gabe nere burua ustutzeko ba– neukan gogoa. Baña ez al da nere azken apa– ria izango? - Ago ixilik! Etzak olako astakeririk esan! - Ederki nabaitzen det nere biotzean ori. Gutxiena uste detanean, zapla!, geldituko da, ta nereak egingo du. - Ta pauso ori emateko bai al daukak beldurrik? - Beldurra diozu? Ez ori bakarra: izua, \arria, ikara... Baña datorrenean, joan egm bear, beste guziak bezela. Zortzi bat egun orrela igaro zituen: gaur obetoxeago, biar okerrago. Goiz batean, oso neketan jeiki zan su on– dora, ta ala esan zion amari: - Ez det gaurko arratsa arrapatuko. - Ago ixilik. Beti lelo berarekin, nazkatu nauk oraintxe. - Ez, ama. Gaµrkoa azkenekoa izango 156