BCCCAP00000000000000000001805

noizbait zutitu omen uan, arnaska, gorri-gorri eta autsez hetea. Ez uan oso legezkoa, baña jendeak ontzat eman ornen zioken. Orduan, zapla!, bota ornen zin arria, eta besteak zer egiten zuan zai-zaí begira jarrí ornen uan. Etzin serneak ortarako zaletasun aundirik, baña naiko oitu ta aritua zioken. Arria aurrez– -aurre artuta, bi-iru rninutuan jaso-aldiren ba-• tzuak egin ornen zizkioken, eta zapla!, bota zin arria arek ere; eta bere gañean oin bat jarriz, kankalluari begiratuaz ala esan ornen zioken: - Geiago balio ez ta desapio egin diguk bada ik! Aragoitarra, zer pentsatu etzekila geratu ornen uan, baña ez ornen uan batere asarretu. lzena ezik, izana ere bazutela, bai, euskaldunak, rnazal-rnazal aitortu ornen zin. Geroztik, on bes– terik ez ornen zioken egin aragoitar arek se– rneari. Beste puntua, berriz, au dek: bere batalloiko kapellau zeukatena, beñere apaiz egin bear etzuan oietako bat ornen uan. Bere itzaldi gu– ziak, así ta buka, eten gabeko iseka besterik ez ornen uan izaten: konbentu guziak erre zi– tuztela, apaizak jatera ateta al ziran... Bereta– rrak egin zituzten okerrak, besteri bota. Errukiz, ez rnerezi zutelako, geratu zirala bizirik... Auek eta auen antzekoak zetozenak ere. Au, batalloi askotan gertatzen zana ornen uan. Pazko-garaiak iritxi itun. Lendik, beti be– tetzen oituak zeuden kristau sinisrnendunak iza– ki, eta kapellau biurri aren ondora urbiltzeko 260