BCCCAP00000000000000000001805

illabete ikusí bauan... Aren ostaje bíkaña! Sal– tzeko ere osasuna bazeukala zírudiken. Udaberri erdi aldera, uste gabeko enbata batek jo zin, ta orra gure gaztañaren ondamena. Iroítua bai– zegon. Biotz-muña ustela. Gaztañ zar orren antza ditek gaurko euskal jaí geienak ere. Itxura ederra, ostaje bikaña; baña iroítua, barrua utsa, biotza ustel, euskera palta eta ezeren eusgarrirík ez. Zugaítz zarrari txertu berria sartu baizaio. Lenbizíko enbatak aidatuko zizkiok, larros-atalak bezela, bere so– ñeko, dantza, txistu ta folkloreak, eta baí al dakík azpian zer azalduko dan? Txertu berría– ren uzta: erdal erria. Euskera iltzen bazaigu, agur Euskalerriari! Sua itzali ezkero, beroak ez baítu luzaro irauten. Lengo zapaldu orren ondoren, zergatik uste dek oraindik ere txutik írauten degula? Euske– rari eusten díogulako. Beste gañerako arrazoiak alper-alperrik dituk, Ataño. Or daukazute jo bearra. Bai, Ataño, bai. Euskerarik ez badegu geia– go maite, gureak egin dik. Ainbeste ekaitzí ar– pegi eman dion Euskalerri gaxoak, azkenak ga– ñean dizkik. Bírao gaiztoren bat egin digutela zirudik: ez gora, ez bera, azkenetan, beti iltzen eta ezin il eta ezin indartu. Ník aínbeste maite duan batentzat, aí, tristea dek orí! Alare, bazirudik lengo bost urtetako suaren auspeko ezkutuan geratu ziran txinpart-aleak, pískana-pískana índartzen así ote zaizkigun. Etza– iegun itzaltzen utzi. Urte aietan ere, txantxangorri kantaria ez 215