BCCCAP00000000000000000001805

ta, nere ama gaxoa odoletan utzi ez du bada? Nerekin ari ziran semeak bereala bataiatu ziteken, eta andik aurrera Iztar-zain izenarekin ezagutzen genin danok. Deabru guziak berekin zitun, eta sukalde– -zai irugarren semea uan arek arrapatu nai zuna. Bide ondoko txokon batean zegon aspaldiko li– zar aundi itzaltsu baten azpian, kokatzen itun ijitoak. Udarako bero zakarretan oso leku babes ta atsegiña baizan. Mendi aldetik sasi ta txara besterik etzin, eta ango ezkututik tirabide erre– xean artzen baizitun ijitoak. Berun koskor asko tira zizkioken nunbait, eta azkenean ijito amona gaxoak ikusi ta ojuka así ornen uan: - Enemesio! Enemesio! Emen da motilla! Gizona, Enemesio, gure Iztar-zain, atzetik ikusi zunean, basakatua bezela ateta uan sasi– tik, Iztar-zain gizajoa nora jo etzekila utzita. Au neri kargu artzera etorri zaneko, etxe atzeko leiotik lasai asko guri begira zioken, arek arra– patu nai zuan semea. Altza alde ortako baserri askok gañ ontan dizkitek beren iratze-lekuak; gure atari alde or– tan ixtillu gaiztoak ibiltzen zizkiteken bazkari– -ekartzalleak. Atzetik eta aurretik erdian artzen zizkiteken; aurrera edo atzera abiatzen ziranean, inguru xamarrean eroriko itun arri banakaren batzuk, baña jotzera ez egundo. Etsitzen zute– nean, saskitxoaren ondoan exerita, negarrari emango zioteken gaxoak. Bukatu ziteken beren puntzioa: zegon bezela utzita, joan egingo itun. Amaika belarrondoko artuak itun, baño aiekin alperrik. 196