BCCCAP00000000000000000001805

- Adizute: olakoren eaera joango al gai– tuk? Mendi-egal zakar batean zegon baserri legor bat uan neskatx argi-ollar orren etxea. Mutillak entzun zuneko, urruti ta neke-bildur aundi gabe, danon aurretik berak artu zin arako bidea. Bere ondoren joan giñun gu ere. Ura bakarrik au– rretik zijoan bitarte, pegaizu bat egin bear ge– niola-ta, alkar artu genin gañerakoak. Eae artako berri ongi zekina bagenin tar– tean; urte batzutan bertako morroi izana gañera Leiotik así ta metroren bat inguru, solairu ga– beko utsuna bazin, udara aldean beti zabalik zeu– katen leio aiki baten ondoan. Andik sartzen zana, auxenean bei artera ziaken. Noizbait iri– txi giñun. Morroiak esan zioken: - Etxe atzean zabalik dagon leio txiki ori ikusten al dek? Or zeok nunbait ik bear dekan biga gazte orí. Otz-beroak ez ditek izutzen. Beti zabalik edukitzen baitu. Sartu nai badek be– ñepin, nere bizkar gañetik igo iteke leiora. - Igo nai al detan? Bai, motel, orixe! Po– zik alare! Ai zer sustua eman bear diotan! Esan bezela egin ziteken. Bein eskuakin leio– -ertza arrapatu zunean, katua bezin arin igo uan leiora, gazte indartsu ta zaulia baizan, eta alda– pako nekeak mozkorra arindu baizion. Leiotik barrura begiratuz, esan ziguken: - Au dek simaur-usaia, au, datorrena ortik! - Biga gazte batek arros-usaia edukitzea uste al uan, bada? Erdi mozkorra baizegon eta sartzeko zora- 132