BCCCAP00000000000000000001804

barrena, ankapean ardi batzuk lerdakatuz eta bes– te batzuk aidatuz ostikoan. Beren zorabioan, nora etzekitela, askok beren bumak galdu zituzten. Besteak, berriz, andik egunetara azaldu ziran kilo– metrotara. Ernari zegoen bakar batek etzuen ume jatorrik egin. Ardiak beeka, beiak marmka ezin egonik, auntzak mermka, txakurrak audika kateak eten bearrean, txerriak kurrixkaka, katuak miauka, olloak kakareka... Basurderik ere etzan geratu in– gum aietan. Oraindik olakorik!... Alperrik ziran artzaien egiñalak. Berak ere izu– tuak baizebiltzan. Eta, ankapean ez artzezkeroz, bordako babesera sartu ziran, nai zutena egin ze– zatela. Bizia zan lenengo. Ta, eziñaren eziñez, ba– rman negar egin bear, ondasun guzien ondamena begien aurrean ikusiz. Beren bizitza guziko nekeen saria ta sendiko bizi-modua goi-beak jota geratuko ziran. Eta orro izukor ura etzan ixiltzen... Geiago etzutela bumrik jasoko ta beren bu– mak il nai zituzten batzuk. Ainbeste etsi gabeak baziran tartean. Aiek galerazi zieten, itxura ainbat kalte etzutela izango ta ez etsitzeko esanaz. - Kalma, kalma! Ez degu uste ardietan kalte aundirik izango degunik. Abe! gorriak bai. Oieta– tik asko galduko dira. Baña oiek ematen dutenetik ez gera biziko. Giza-emakumeak geratu ziran beren lekuan, zer ote ziteken ura galdezka ta aien ondorenak ikasteko beldurrak. Neskatxen bat edo beste, zio– tenez, izuaren izuz lertuta, illak izan bear zuten. Naiko ixtillu sortu zuen orro itxusi ta sarkor arek. - Artzai gizarajoak! -zioten, eta lotara joan zi– ran. Amar kilometroren barman berdintsu entzuten 92