BCCCAP00000000000000000001803

--- Ama: zugaitz aundi batean, beko errekan, mika-kabi bat dago eta uraxe arrapatu nai nuke. - Euri egin berri ta garai ontan -esan zioken amak izutua- erori ta or geratuko aiz lepezurra autsita. - Txori ere ilko da, ama, baña ez zugai– tzetik erorita. - Eta intxixuak arrapatzen ba au? Intxixua esaten zioteken lapurrari, iñork ezin arrapatu zuelako. - Emen dabillena ez da intxixua, ez. Bi an– keko gizona ta ez oso urrutikoa. Gure ostatuan maiz anka sartzen duena da orí. Nor baita ere, 11aiago nuke ikusiko banu. Apustu egingo nuke ezaguna izan baietz -erantzun zioken Txorik. Txori joan uan ta urduri ta naigabetan gera– tu uan ama, eroriko gaixtoren batean lepoa au– _tsiko zuen beldurrak. Txori, oituta zuen bezela, igo uan aritz aundi hatera, mikaren kabia bigaramoneko utzita orma-txorienak ostutzera, lapur-bidearen ondo– -cíndoan. Kabiaren aitzakia jarri zioken amari Txorik; baña ostatuan ibillera estrañu batzuk nabaitu zizkin eta bazeramaken zerbaiten zalantza. Ama– ri ixilik gorde bazion ere, ez uan ezeren sus– murrik gabe jetxi errekara. Len ere alakoetan izaten ornen itun lapurretak. Txorik bai baitzekin ostatuan zelatari egiten, eta ikusi-mukusin joan uan ara. Gazte xamarra uan, baña buru argikoa, 24