BCCCAP00000000000000000001803

kiken, berak ere, amontzen zanean, bere billoba– txoen erdian ez ote zuen berdin ari bearko? Aita ere, aulki baten gañean laia ortzaz au– rrera jarri; onen gañean zaku bat óndo tolestatu– ta, eseritzea:n miñik ar etzezan. Bete •gafiean ese– ri bearko zin, lairik mugitu etzedin. Onen or– tzen azpian gaitzeru bat, orduko neurria, eta laia– ren ertz bizi batean bi eskuakin arta-buru bat gora-beraka ibilli zapalduz eta laiarert kontra es– tutuz, arto alefzen •ariko uán, eierara •eramateko asinoán. Gaitzerua bete alean, zaku hatera ustu, gaitzeruak zenbatuz ua uan bere neurria ta. Denak lanean eta krisallu baten argira, buru ta biotz bat bezela bat egiñak, aitonaren ipuiak entzuten, ordu atsegiña igarotzen genin. Euskalerriko esaera zar ta ipui guziak olaxe zarretatik gazteetara aoz-ao bizi-bizirik gaur arte iraun ditek. Orain aztuta <lauden bertso zar ede– rrik entzuten genin aren ezpañetatik. Zenbat al– diz aiton-amonak, batek bertso bat, besteak bes– tea, etziran aritzen. Euskalerrian aoz ao zebiltzan guziak bazekizkiteken aiek buruz. Gaur irrati ta telebistak gurea ez dan mundu bat sartu zigutek sukaldera, lengo gure euskal arnasa moztuz. Egin zanetik orain arteko gure · sukalde xar onen kondaira idatzirik balego, arrituta geratuko giñukek. 20